Brat Albert i siostry Albertynki

Śpiącej Górze o którym już wcześniej wspominałem:

https://prawy.pl/100758-klasztor-braci-albertynow-na-spiacej-gorze/ 

https://prawy.pl/100960-klasztor-albertynow-galeria/ 

A także klasztor Sióstr Albertynek i Pustelnia Brata Alberta na Kalatówkach, przy drodze do schroniska na Kalatówkach od strony Kuźnic. O których opowiem dzisiaj. 

Ciężkie życie brata Alberta

Brat Albert, czyli Adam Chmielowski, a w zasadzie Adam Bernard Hilary Chmielowski urodził się w Igołomi koło Krakowa 20 sierpnia 1845 roku jako  Był najstarszy syn Józefy i Wojciecha Chmielowskich. Kształcił się jako student Szkoły Rolniczo-Leśnej w Puławach. Po wybuchu powstania styczniowego dzielnie w nim walczył. Niestety w przegranej bitwie pod Miechowem  został ciężko ranny i trafił do niewoli. Przy ówczesnym poziomie medycyny pola walki i przy fakcie, że Rosjanie nie rozczulali się nad losem wziętych do niewoli powstańców skończyło się na amputacji nogi. Po wielu perturbacjach i najprawdopodobniej na skutek odpowiedniego datku finansowego wydostał się z niewoli i wyjechał w roku 1864 do Francji, gdzie podjął studia na wydziale malarskim w Paryżu. Po amnestii roku 1865 mógł przyjechać do Warszawy, gdzie kontynuował studia malarskie. Podobnie jak w przypadku Warszawy i studiów, było później z jego przyjazdem do Gandawy i w Monachium (gdzie przebywał aż do do 1874 roku), gdzie studiował na Akademii Sztuk Pięknych. W jego malarstwie zaczęła dominować tematyka religijna i realizm, a w stylu swoista prostota i oszczędność, zdominowana klimatem nastrojowości i naturalności. Na krótko wstąpił do zakonu jezuitów, lecz po pół roku opuścił nowicjat. Potem spotkał tercjarzy św. Franciszka i do nich przystąpił. W roku 1887 za zgodą kardynała Albina Dunajewskiego Chmielowski przywdział habit, by następnie rok później złożyć śluby zakonne. Przyjmuje wówczas imię Albert i daje początek nowej zakonnej rodzinie. W 1888 założył zgromadzenie Braci Albertynów a trzy lata później Sióstr Albertynek, gdzie regułą została ta według św. Franciszka z Asyżu. Wspierał słabych, bezdomnych, chorych i wykluczonych. Dając im ciepłą strawę i ogrzewane przytulisko. Coraz mniej malował, coraz więcej kwestował na ulicach, żeby uzbierać środki na swoich podopiecznych. Sam słabego zdrowia, powoli na nim podupadający, ciężko schorowany brat Albert, „brat opuchlaków” jak go nazywano nie doczekał niepodległej Polski. Zmarł 25 grudnia 1916 roku w Krakowie. W roku 1938 prezydent Polski Ignacy Mościcki przyznał mu pośmiertnie Wielką Wstęgę Orderu Polonia Restituta. Motywując to wybitnymi zasługami, zarówno w działalności niepodległościowej, jak i na polu pracy społecznej. W 1983 roku został beatyfikowany, a w 1989 roku kanonizowany. Relikwie po Świętym Bracie Albercie można zobaczyć w Sanktuarium Świętego Brata Alberta Ecce Homo w Krakowie.

Klasztor Sióstr Albertynek

Sam zespół klasztorny na Kalatówkach w którym dzisiaj znajdują się siostry Albertynki rozpoczęli z pomocą górali budować bracia Albertyni w 1898 roku na terenie, który im ofiarował hrabia Władysław Zamoyski. Zaprojektował je Stanisław Witkacy (ojciec). Natomiast pieniądze na budowę pochodziły ze składek ludzi, którzy ofiarowali część swojego wynagrodzenia za pracę przy budowie ścieżki do Czarnego Stawu oraz drogi do Morskiego Oka. Początkowo zespół klasztorny składał się tylko z Pustelni Brata Alberta i kaplicy klasztornej. Ze względu na obowiązującą w regule Albertynów surowość i prostotę wybudowane zostały w stylu zakopiańskim z bali drewnianych na wysokiej podmurówce kamiennej bez ozdobników. Cały zespół został ogrodzony wysokim płotem drewnianym. Budowę zakończono w 1902 roku, jednak bracia Albertyni przenieśli się gdzie indziej – trochę wyżej do klasztoru Albertynów na Śpiącej Górze, a ich dotychczasowe miejsce modłów zostało ofiarowane siostrom Albertynkom, którym służy do dziś. W 2010 przebywało w nim stale dziesięć sióstr zakonnych. Od bramy prowadzi ścieżka do Pustelni Brata Alberta i do kaplicy. Przy ścieżce murowana z kamieni studzienka z wodą źródlaną zdatną do picia oraz obelisk naszego papieża Jana Pawła II. Pamiętajmy bowiem, że to on podczas mszy świętej pod Wielką Krokwią 6 czerwca 1997 roku beatyfikował Albertynkę, siostrę Bernardynę Marię Jabłońską, a po mszy odwiedził zespół klasztorny. 

Michał Miłosz