Sanacja nazywała go „polskim Hitlerem”

Gdy w 1934 r. stawał na czele Stronnictwa Wielkiej Polski, sanacyjna gazeta pisała o nim „polski Hitler”. Tymczasem Michał Howorka został zamordowany w Auschwitz jak wielu narodowców oskarżanych wtedy i dziś o rzekomy „nazizm”. Urodził się 29 września 1900 r. w małopolskiej wsi Zielonki. Szkołę średnią ukończył w Krakowie, w 1922 r. przeniósł się do Poznania. Studiował na Wydziale Prawno-Ekonomicznym Uniwersytetu Poznańskiego. Podczas studiów związał się ze Związkiem Akademickim Młodzież Wszechpolska oraz korporacją akademicką „Mazovia”. Przez pewien czas był też prezesem Koła Naukowego Prawników i Ekonomistów. Po uzyskaniu dyplomu w 1924 r. odbył aplikację sądową. Pracował na różnych stanowiskach w sądownictwie, później był adwokatem. W 1927 r. zainicjował akcję propagandową za przyłączeniem Prus Wschodnich do Polski. W tym celu przy korporacji „Mazovia” została powołana specjalna organizacja „Brona Mazurska”. W okresie działalności Obozu Wielkiej Polski był jego aktywnym działaczem. Od 1931 r. brał udział w posiedzeniach Rady Wojewódzkiej Stronnictwa Narodowego. Za rządów sanacji był jednym z czołowych obrońców w procesach działaczy narodowych. Po rozwiązaniu OWP w województwie poznańskim objął funkcję prezesa zarządu Związku Młodych Narodowców na powiat i miasto Poznań. Jesienią 1933 r. rozpoczął tworzenie nowej organizacji politycznej - Stronnictwa Wielkiej Polski. Pierwsze zebranie nowej partii miało miejsce w Poznaniu w marcu 1934 r. Sanacyjna gazeta „Polska Legionowa” pisała wówczas o jej założycielu: „Na czele stronnictwa stanął Michał Howorka, dający do zrozumienia, że chętnie widziałby siebie w roli polskiego Hitlera” Program polityczny ugrupowania skierowany głównie do uboższych warstw społeczeństwa zawierał się w broszurze „Walka o Wielką Polskę” autorstwa Howorki. Organem prasowym stronnictwa były pisma „Szczerbiec” i „Nowa Polska”. SWP posiadało kilkanaście oddziałów na terenie ówczesnego powiatu poznańskiego, skupiających w sumie około 500 osób. W maju 1934 r. władze organizacji podjęły decyzję o połączeniu z Obozem Narodowo-Radykalnym. W tym samym roku Howorka był dwukrotnie aresztowany z powodu swej działalności politycznej i wiążącej się z nią krytyki sanacji. Ze względu na stwierdzoną u niego wadę serca uniknął uwięzienia w Berezie Kartuskiej. Po delegalizacji ONR, wraz z grupą swoich zwolenników powrócił we wrześniu 1934 r. w szeregi Związku Młodych Narodowców. Do września 1939 r. zaniechał działalności politycznej, skupiając się na praktyce adwokackiej. Podczas kampanii wrześniowej wyjechał do Warszawy. W obawie przed represjami ukrywał się pod zmienionym nazwiskiem, pracując jako handlowiec. Równocześnie pozostawał w konspiracji jako łącznik między warszawskimi i lubelskimi strukturami Związku Walki Zbrojnej, działał również w prasie podziemnej. W maju 1941 r. Michał Howorka został aresztowany przez gestapo. Do lipca 1941 r. był przetrzymywany na Pawiaku, następnie wysłano go do obozu koncentracyjnego w Oświęcimiu, gdzie 10 marca 1942 r. został zamordowany. Źródło: Edward Muszalski: Michał Howorka, "Polski Słownik Biograficzny", t. 10: 1962-1964