MEDYTACJE EWANGELICZNE Z DNIA 26 października 2016 r.

Środa, Łk 13, 22-30

Jezus, nauczając, szedł przez miasta i wsie i odbywał swą podróż do Jerozolimy.

Raz ktoś Go zapytał: «Panie, czy tylko nieliczni będą zbawieni?»

On rzekł do nich: «Usiłujcie wejść przez ciasne drzwi; gdyż wielu, powiadam wam, będzie chciało wejść, a nie będą mogli.

Skoro Pan domu wstanie i drzwi zamknie, wówczas stojąc na dworze, zaczniecie kołatać do drzwi i wołać: „Panie, otwórz nam”; lecz On wam odpowie: „Nie wiem, skąd jesteście”.

Wtedy zaczniecie mówić: „Przecież jadaliśmy i piliśmy z tobą, i na ulicach naszych nauczałeś”. Lecz On rzecze: „Powiadam wam, nie wiem, skąd jesteście. Odstąpcie ode Mnie wszyscy dopuszczający się niesprawiedliwości”.

Tam będzie płacz i zgrzytanie zębów, gdy ujrzycie Abrahama, Izaaka i Jakuba, i wszystkich proroków w królestwie Bożym, a siebie samych precz wyrzuconych. Przyjdą ze wschodu i zachodu, z północy i południa i siądą za stołem w królestwie Bożym. Tak oto są ostatni, którzy będą pierwszymi, i są pierwsi, którzy będą ostatnimi».

Oto słowo Pańskie.

Zobaczmy to: Jezus szedł… odbywał podróż… A tak wielu z nas dąży do stabilizacji i stanięcia w miejscu, myśląc że to da spokój i dopasowanie.

Ale do czego mielibyśmy się właściwie dopasować? Skoro Królestwo Boże nie jest z tego świata i my z tego świata nie jesteśmy i zawsze będzie nam tu niewygodnie! Niepewnie i … źle.

A co jeśli zrobi nam się tu dobrze i zatrzymamy się?...

Będziemy pożądać, ale przestaniemy pragnąć!!! I to właśnie będzie nasz dramat!

Przestaniemy tęsknić, szukać, przestaniemy odczuwać ten niezwykły, święty głód, który jest prawdziwym przedsionkiem boskości!

Aż nastanie koniec czasu i zobaczymy, że nie wstaliśmy aby wejść przez szeroko otwarte i stęsknione za nami drzwi Królestwa! Gdy trwa czas one są rozpostarte, szeroko rozpostarte Miłością Ukrzyżowanych Ramion Jezusa Chrystusa!

Każde więzienie otwarte i powstrzymane, drzwi na oścież otwarte aby przechodzić ze śmierci do życia! Każde!!!

Póki trwa czas.

Czy chcesz pokochać ten święty głód, który w sobie masz, aby wchodzić do Królestwa Bożego?

Czas się kiedyś skończy… I naprawdę się skończy.

rozważała: Katarzyna Chrzan