Komunizm w PRL w ujęciu socjologicznym

Ogromne protesty społeczne wzbudzają eksperymenty na zwierzętach, co jest zrozumiałe. Tym bardziej eksperymenty na ludziach powinny budzić odrazę społeczną. Niestety tak nie jest. Po 1917 roku miliony ludzi zostały skazane na udział w eksperymencie zwanym komunizmem. Eksperyment ten za każdym razem kończy się katastrofą. Niestety jest on w nieustannie powtarzany przez polityków-sadystów. Dziś ponad miliard ludzi mniej lub bardziej cierpi z powodu komunistycznej tyranii. Przez ostatnie kilkadziesiąt lat setki milionów ludzi straciło życie z powodu komunizmu, a miliardy cierpiały nędzę. Polacy kilkukrotnie byli poddawani temu eksperymentowi. W 1920 roku, podczas II wojny światowej, i po niej. I właśnie rzeczywistości komunistycznej na ziemiach polskich po II wojnie światowej poświęcony jest wydany nakładem Instytutu Pamięci Narodowej album „Cywilizacja komunizmu. Odmiana nadwiślańska 1944–1956" autorstwa Mariusza Mazura i Sebastiana Ligarskiego. Celem komunistów było stworzenie nowej cywilizacji, narzucenie nowego systemu społecznego, politycznego i gospodarczego, wytworzenie nowej tożsamości i psychiki u ludzi. Nowych emocji, wzorów reakcji i mechanizmów postrzegania rzeczywistości, zgodnych z ideologią marksistowską i interesem Rosji sowieckiej. Nowy człowiek, którego chcieli stworzyć komuniści miał całość swego życia podporządkować ideologii komunistycznej, być zaangażowany w działalność partii, lojalny wobec jej władz, skłonny do poświęceń dla kolektywu, oddany pracy, pełen nienawiści dla wrogów komunizmu, wykorzeniony z rodziny i religii (służyła temu powszechna edukacja od najmłodszych lat szerząca propagandę i indoktrynację). Propagandzie i indoktrynacji prócz edukacji służyła też kultura, sztuka i wszelkie inne dziedziny życia (koszty okłamywania i ogłupiania społeczeństwa były w krajach komunistycznych gigantyczne). W przekazie propagandowym wzorem wszystkiego była Rosja sowiecka. Propagandziści podkreślali też, że wrogiem są Stany Zjednoczone, Watykan, prywatni przedsiębiorcy, rolnicy indywidualni, antykomuniści. Wykorzenieni ze społeczeństwa komuniści postrzegali rzeczywistość przez pryzmat własnej propagandy. Elity władzy miały też możliwość postrzegania rzeczywistości przez pryzmat donosów bezpieki na temat nastrojów społecznych. Władze partii komunistycznej cechowała pogarda dla mas społecznych, przekonanie o prawie do przywilejów. W swoich decyzjach komuniści byli w pełni zależni od swoich przełożonych z Rosji sowieckiej. Masy działaczy partii komunistycznej były niewykształcone i podatne na działanie prostackiej komunistycznej propagandy. Komunistów cechował dogmatyzm, fanatyzm i ograniczona perspektywa intelektualna. Komuniści kierowali się ideologią marksizmu, będącą utopijnym zbiorem zabobonów aspirujących do miana nauki. Co więcej, żyli złudzeniem, że tylko ich zabobony są prawdziwe. Zgodnie z marksizmem w państwie komunistycznym zanikną podziały klasowe i antagonizmy wynikające z walki o podział środków produkcji poprzez oddanie władzy redystrybucji zysków. Zdaniem marksistów jednostka była niczym, a siłą sprawczą był kolektyw. Marksiści chcieli obalić system kapitalistyczny, w którym rzekomy wyzysk proletariatu przez burżuazję miał być zagwarantowany utrzymywaniem proletariatu w ciemnocie poprzez religię i państwa narodowe. Marks przewidywał, że patologie w kapitalizmie doprowadzą proletariat do samoświadomości i skłonią proletariuszy do rewolucji (w rzeczywistości dobrobyt wynikający z kapitalizmu sprawił, że robotnicy w krajach kapitalistycznych nie byli zainteresowani komunizmem, a robotnicy w krajach komunistycznych z powodu komunistycznej nędzy buntowali się przeciwko władzy komunistów). Komuniści zakładali dyktaturę proletariatu, której celem miało być zdławienie kontrrewolucji, ze strony burżuazji. Rewolucja komunistyczna wymagała też rozbicia więzi rodzinnych, zniszczenia niezależnych od państwa instytucji, w tym i religii. W leninizmie wprowadzono podporządkowanie partii komunistycznej wodzowi. Stalinizm cechowało wzbogacenie komunizmu o szowinizm i imperializm rosyjski. Centralne planowanie miało zastąpić spontaniczność procesów gospodarczych. Komuniści likwidowali własność prywatną, upaństwowili przemysł i handel, ograniczyli produkcję dóbr konsumpcyjnych na rzecz przemysłu ciężkiego (przez co na rynku panował permanentny brak niezbędnych do życia towarów). Celem komunistów było jedno globalne państwo, odrzucenie indywidualizmu, kolektywizm we wszystkich dziedzinach życia, stworzenie społeczeństwo hierarchicznie podporządkowanego władzy. By uwiarygodnić swoją dyktaturę w Polsce komuniści z premedytacją wykorzystywali obce sobie polskie symbole, nie rezygnując przy tym z eksponowania swojej plugawej sowieckiej symboliki. Komunistyczna propaganda była wszechobecna. Cechowało ją używanie słów wbrew ich prawdziwemu znaczeniu (w tym demokracja, naród czy postęp). W swej propagandzie komuniści kreowali wizerunek partii jako nieomylnej i cnotliwej. Nie da się ukryć, że komunizm był zjawiskiem mającym wiele cech religii. Miał swoje dogmaty, rytuały, liturgie, teologie, mesjanizm, nowe święta, świętych. Partia pełniła funkcje kapłanów, przywódcy partii mieli status proroków, a Stalin - mesjasza. Komunizm nadawał też marksistowskie znaczenie świętom katolickim (co miewało charakter często groteskowy) i brutalnie zwalczał wszelkie herezje w swoim łonie. Komunizm pomimo swej propagandy i terroru poniósł klęskę. Społeczeństwo nie wierzyło w propagandę, bo była ona drastycznie sprzeczna z faktami, bieda zmuszała do troski o własny byt a nie do poświęceń, równość oznaczała wpędzenie wszystkich w nędzę. Deportacje i migracje ze wsi do miast doprowadziły do rozbicia więzi społecznych i wzrostu patologii, powstała nowa klasa uprzywilejowana, większość społeczeństwa była przeciwna komunistycznej władzy, brakowało podstawowych dla życia towarów, a te, które były, okazywały się bardzo niskiej jakości. Państwo nie zapewniało ochrony socjalnej, natomiast setki tysięcy patriotów zamordowano i poddano represjom.