15 lat temu zmarł Józef Ramotowski „Rawicz” - zastępca prezesa Obwodu Łomżyńskiego WiN

Z wykształcenia nauczyciel, w czasie okupacji żołnierz Armii Krajowej i więzień Gross Rosen. Po wojnie zaangażował się w walkę w podziemiu antykomunistycznym, należał do oddziału legendarnego Jana Tabortowskiego „Bruzdy”. Józef Ramotowski urodził się 1 listopada 1909 r. w Janczewie na Podlasiu. W 1932 r. ukończył seminarium nauczycielskie, a następnie eksternistyczny wyższy kurs nauczycielski. Pracował w wyuczonym zawodzie. W czasie niemieckiej okupacji rozpoczął pracę konspiracyjną w Związku Walki Zbrojnej, organizując jego struktury w Przytułach pod Łomżą. Był zastępcą dowódcy tej placówki, odpowiadał też za działalność wywiadowczą. Z początkiem 1944 r. został szefem wywiadu III Rejonu Obwodu Łomżyńskiego AK. Na początku lipca 1944 r. został aresztowany i uwięziony tymczasowo w Łomży, następnie w obozie koncentracyjnym Gross Rosen, a potem w jego filii Halbau pod Żaganiem. W lutym 1945 r. wraz z setką innych więźniów odmówił udania się na zachód w ramach ewakuacji obozu. Dzięki szybkiej ofensywie Armii Czerwonej został w tym samym miesiącu uwolniony. Po powrocie do rodzinnego Janczewa w marcu 1945 r. włączył się w działalność konspiracyjną w ramach Armii Krajowej Obywatelskiej, a później Zrzeszenia WiN. We wrześniu 1946 r. został mianowany zastępcą prezesa Obwodu Łomżyńskiego WiN. Awansowany do stopnia porucznika czasu wojny, został odznaczony Brązowym i Złotym Krzyżem Zasługi z Mieczami. W marcu 1947 r. ujawnił się wraz z podległymi mu żołnierzami, jednak a początku 1951 r. zagrożony aresztowaniem, wrócił do podziemia. Latem 1952 r. dołączył do oddziału Jana Tabortowskiego „Bruzdy” stacjonującego w bazie na bagnach biebrzańskich. Kryjówka w Grądach Małych, w której przebywał w sierpniu 1952 r., została zdekonspirowana, a on sam ranny w starciu z grupą operacyjną KBW i UB – aresztowany. We wrześniu 1953 r. Wojskowy Sąd Rejonowy w Białymstoku skazał go na 7 lat więzienia. W maju 1955 r. został przedterminowo zwolniony po rewizji procesu na fali zbliżającej się „odwilży”. Osiadł w Iławie, studiował filologię polską na Uniwersytecie Warszawskim. Na początku lat 60. przeniósł się z rodziną do Otwocka, gdzie pracował jako nauczyciel języka polskiego w szkołach podstawowych. Nadal interesowała się nim bezpieka. W latach 80. działał w otwockich strukturach „Solidarności”. Należał do Związku Żołnierz AK. Zmarł 28 lipca 2001 r. w Świdrze, spoczął na cmentarzu w Otwocku. Źródło i fot.: szukamypolski.com