Wiele tematów z najnowszej historii Polski jest tematami tabu. Cieszące się prestiżem ośrodki naukowe i utytułowani naukowcy wolą ich nie poruszać. Sporo interesujących informacji znaleźć można u przedwojennych autorów.
W pierwszych latach III RP wznowiona została książka Rudolfa Korscha „Żydowskie ugrupowania wywrotowe w Polsce", wydana pierwotnie w II RP w 1925 roku. Autor w swej książce przedstawił wywrotowe żydowskie partie działające w międzywojennej Polsce.
Cechami wszystkich partii żydowskich działających w Polsce międzywojennej było to że: nie były one partiami polskimi zrzeszającymi Polaków wyznawców judaizmu tylko polskimi sekcjami partii międzynarodowej społeczności żydowskiej (zamieszkałej w Polsce ale wyalienowanej).
Nieliczni zwolennicy asymilacji byli całkowicie pozbawieni znaczenia w społeczności żydowskiej. Większość Żydów uznawała, że ziemie Polski są najodpowiedniejszą siedzibą dla diaspory żydowskiej (Żydzi i Niemcy w osłabianiu żywiołu polskiego mieli więc wspólny interes). Młodzież i proletariat żydowski były siłą rewolucji komunistycznej.
Zdaniem Korscha żydowska scena polityczna w II RP dzieliła się na część umiarkowaną, pośrednią (Hitachuth) i wywrotową, dążącą do walki klas i zmiany ustroju na drodze rewolucji (do której zaliczał takie partie jak Bund, Kombund, Ferajnigte, Niezależni Socjaliści, Poael Syjon, Cejre Syjon).
Żydzi w II RP byli niechętni Polsce i Polakom. Część z Żydów była utopistami pozbawionymi poczucia realizmu, przedstawicielami cywilizacyjnej mieszanki cywilizacji żydowskiej z europejską, ekstremistami nienawidzącymi zastanej rzeczywistości. Ekstremiści żydowscy (obecni we wszystkich państwach diaspory i Palestynie) wierzyli, że komunistyczna rewolucja proletariacka zapewni Żydom dobrobyt, zlikwiduje antysemityzm, zbuduje państwo żydowskie w Palestynie.
Ekstremizm pchnął Żydów do popierania bolszewików w Rosji. Rewolucjami komunistyczną kierowali tacy Żydzi jak Bel Kuna na Węgrzech w 1919, Kurt Eisner w Bawarii w 1919 roku, Radek- Sobelson, Zinowjew- Apfelbaum i Trocki- Bronstein w Rosji. Sowieci, doceniając zaangażowanie Żydów w rewolucję, umożliwili żydom kolonizacje Krymu za pieniądze międzynarodowej społeczności żydowskiej (Joint Distribution Committee). Był to jeden z wielu przykładów współpracy żydowskiej finansjery z żydowskimi komunistami. Pomimo różnic politycznych między Żydami panowała solidarność etniczna.
Poale Syjon (Praca Syjonu)
Światowy Żydowski Robotniczy Związek Socjalistyczny Poale Syjon powstał w 1905 roku w Rosji i działa na całym świecie. Poaele Syjon był partią globalną, działającą w wielu państwach jako partia jawnie komunistyczna. W wielu krajach Poale Syjon wchodził w skład lokalnych partii komunistycznych i tworzył partie komunistyczne (np. południowoafrykańską partię komunistyczną). Część działaczy Poale Syjon dystansowała się od sowietów, inna część od burżuazji. Działacze Poale Syjon uznawali za antysemitę każdego, kto nie był komunistą.
W 1920 roku partia rozpadła się na Poale Syjon Prawica (współpracujący z nieżydowską lewicą) czyli Żydowską Socjaldemokratyczną Partią Robotniczą Poale Syjon i powstałą w 1921 roku Poale Syjon Lewicę czyli Żydowski Związek Komunistyczny Poale Syjon (w Polsce Poale Syjon Lewica działał jako Poale Syjon Lewica i unikał przymiotnika komunistyczny). Poale Syjon Lewica chciał rewolucji komunistycznej, bo tylko rewolucja komunistyczna miała zapewnić Żydom ich prawa (dlatego też działacze partii współpracowali z komunistami). Członkami Poale Syjon byli robotnicy, władze w partii sprawowała inteligencja.
Celem Poale Syjon było robotnicze i socjalistyczne państwo żydowskie w Palestynie oraz wzbudzenie poparcia proletariatu nieżydowskiego dla państwa żydowskiego w Palestynie. Poale Syjon zwalczał kapitalizm i propagował socjalizm. Celem partii była dyktatura proletariatu. Partia uznawała, że komunizm zapewni dobrobyt żydowskiemu proletariatowi. Realizm polityczny nakazywał partii wykorzystywanie demokracji do zniszczenia burżuazji i jej świata.
Poale Syjon nie zjednoczył się z Kominternem z powodu sprzeciwu Kominternu wobec idei stworzenia państwa żydowskiego. Na drodze do powstania państwa żydowskiego Poale Syjon uznawał Żydów za współgospodarzy Polski, domagał się autonomii dla Żydów, podobnie jak folkiści chcieli, by Żydzi w diasporze mieli wprowadzony jidysz jako język urzędowy w urzędach, szkolnictwie, sadownictwie.
Poale Syjon w II RP propagował komunizm, domagał się utrzymywania przez II RP szkół w jidysz, laicyzacji gmin żydowskich i wyboru ich władz w sposób demokratyczny, odmawiał II RP praw do Galicji wschodniej.
Poale Syjon miał wspólny program społeczny i gospodarczy z Bundem, Kombundem i Ferajnigte (pomimo to z przyczyn politycznych Poale Syjon zwalczał te partie, podobnie jak zwalczał Cejre Syjon). Poale Syjon i Cejre Syjon nie chciały komunizmu wśród Żydów, ale dla gojów.
Antagonizmy wśród Żydów były słabe (Poale Syjon nie krył niechęci do antysyjonistycznej lewicy żydowskiej), Żydzi nie walczyli między sobą, jak goje, dlatego partia współdziałała z syjonistyczną burżuazją.
W międzywojennej Polsce Poale Syjon Prawica (obecny w parlamencie II RP) ukrywał swoją komunistyczną tożsamość podczas gdy w USA jawnie działał jako partia komunistyczna. Poale Syjon Prawica propagował komunistyczną rewolucję socjalną, dyktaturę proletariatu, walkę klas (ale nie wśród Żydów), współpracę wszystkich syjonistów, hebrajski jako język narodowy w Palestynie.
Poale Syjon był wrogi wobec II RP, bo II RP nie była komunistyczna, dlatego też Poale Syjon popierał rewolucję komunistyczną w Polsce wspieraną przez ZSRR. Rewolucja komunistyczna i udział Żydów w Armii Czerwonej według Poale Syjon była niezbędna dla realizacji celów żydowskich (komunizm nie dopuszczał do pogromów i rozwijał życie żydowskie). Poale Syjon poparł politycznie i czynnie agresję ZSRR na Polskę, współpracował z KPRP kiedy było to dla Poale Syjon wygodne, wspierał podobnie jak Bund te działania PPS, które były dla Polski destruktywne, szkolił proletariat do rewolucji komunistycznej.
Poale Syjon kierował swoją propagandę głównie do młodzieży, wraz z innymi żydowskimi ugrupowaniami wywrotowymi pokrył II RP siecią wykładów propagandowych (był to przejaw bardzo szerokiej współpracy wszystkich żydowskich ugrupowań wywrotowych).
Młodzieżówka Poale Syjon ideologicznie podporządkowana była Kominternowi (choć miała odmienne poglądy na zagadnienie istnienia państwa żydowskiego). By wykorzystać młodzież do przeprowadzenia rewolucji komunistycznej, młodzież żydowska uprawiała komunistyczną propagandę w szkołach wśród młodzieży polskiej.
Członkowie Poale Syjon wydawali anonimowe antypolskie ulotki, przejmowali kontrolę nad żydowskimi organizacjami społecznymi założonymi przez inne nurty polityczne. Poale Syjon dysponował w swej propagandzie czasopismami w jidysz: czterema tygodnikami, dwoma miesięcznikami.
Poale Syjon wspierał finansowo emigrację Żydów do Palestyny, emigracja jednak była nie popularna wśród robotników (prowadziło to do większej popularności Bundu wśród robotników).
Cejre Syjon (Młody Syjon)
Cejre Syjon był organizacją ogólnoświatową powołaną na przełomie 1903 i 1904 roku przez żydowską młodzież w Rosji. Najsilniejszy był na Litwie, Łotwie, Rusi i w Rosji. W II RP Cejre Syjon nie był wpływowy (najliczniejszy był na Kresach). W 1923 Cejre Syjon zjednoczył się z Poale Syjon Prawica w Zjednoczoną Żydowską Socjalistyczną Partie Robotniczą Poale Syjon (pomimo zjednoczenia Cejre Syjon dalej działał pod własną nazwą).
Członkami Cejre Syjon byli drobnomieszczanie, robotnicy zatrudnieni w warsztatach rzemieślniczych, subiekci (brakowało robotników z wielkich zakładów przemysłowych), o tożsamości nacjonalistycznej i laickiej. Współpracowali z nieżydowską lewicą i burżuazją żydowską. Władzę w Cejre Syjon pełnili inteligenci. Partia współpracowała z umiarkowanymi organizacjami żydowskimi (Żydzi pomimo różnic politycznych byli solidarni względem siebie). Pomimo poparcia dla proletariackiej rewolucji z poczucia realizmu brała udział w demokratycznych wyborach (bez efektu w postaci reprezentacji parlamentarnej).
Z PPS i KPRP Cejre Syjon współpracowała tajnie, nie jako całość ale jako poszczególne środowiska (z KPRP nielubianą przez Polaków Cejre Syjon nie chciała być utożsamiana). Wyraźnie Cejre Syjon popierała wszelką szkodliwą działalność PPS. Partia dysponowała jednym dziennikiem, tygodnikiem w języku jidysz i drukami ulotnymi.
Cejre Syjon głosił, że tylko rewolucja socjalistyczna spełni oczekiwania Żydów w Palestynie i diasporze, dążył do budowy socjalistycznej Palestyny. Według partii, Żydzi byli zbyt słabi więc goje powinni zrobić rewolucję komunistyczną (dlatego też Cejre Syjon popierał idee międzynarodówki socjalistycznej).
Celem Cejre Syjon była dyplomatyczna walka o powstanie państwa żydowskiego w Palestynie (zdaniem młodych syjonistów działalność Światowej Organizacji Syjonistycznej była ona niewystarczająca, dodatkowo twórcami państwa żydowskiego mieli być według młodych syjonistów robotnicy a nie burżuazja, jak to planowała Światowa Organizacja Syjonistyczna) i pomoc Żydom w Palestynie.
Cejre Syjon domagał się również autonomii narodowej Żydów w diasporze. Autonomia żydowska miała być zbudowana na podstawie kahałów, kahały miały być zdominowane przez robotników i zajmować się całością życia społecznego. Wewnątrz Cejre Syjon trwał spór o to, czy zajmować się tylko Palestyną, czy Palestyną i autonomią dla diaspory. Cejre Syjon wspierał promocję języka hebrajskiego i edukację prowadzoną w tym języku, a także promocję kultury żydowskiej (działalność tą wspierali bogaci Żydzi).
Choć partia tolerowała jidysz, to chciała, by w Polsce językami urzędowymi był hebrajski i jidysz. Cejre Syjon wspierał działania i działał w ramach już istniejących instytucji (np. wspierał kluby sportowe takie jak Macabi, paramilitarne organizacje sportowe młodzieży żydowskiej). Organizacje związane z Cejre Syjon nie były organizacjami partyjnymi, ale ogólnonarodowymi i wspierającymi żywioł żydowski w Palestynie. Cejre Syjon współpracował z syjonistyczną burżuazją i nie krył niechęci do antysyjonistycznych żydów.
Tak jak inne żydowskie organizacje wywrotowe tak, i Cejre Syjon poparł sowiecką agresję na Polskę, a członkowie partii wstępowali w szeregi Armii Czerwonej i sowieckiej administracji. Cejre Syjon uznawał, że rewolucja komunistyczna wyzwoli Żydów w krajach diaspory.
Hitachduth
Hitachduth czyli Syjonistyczna Partia Pracy Zjednoczenie powstała w 1920 roku w Czechach i była organizacją ogólnoświatową, obecną w II RP w Małopolsce wschodniej. Współpracowała z Cejre Syjon. Członkami partii byli inteligenci, gdyż oferta partii nie interesowała robotników.
Celem Zjednoczenia było socjalistyczne państwo żydowskie w Palestynie, jednak stworzone nie na drodze rewolucji socjalistycznej (jak chciały tego żydowskie organizacje wywrotowe). Rewolucja socjalistyczna w Palestynie była niedopuszczalna, dopuszczano ją tylko w diasporze. Celem partii było powstanie państwa żydowskiego w Palestynie i rozwój gospodarczy Palestyny, promowanie hebrajskiego (jidysz był tolerowany), rozwój zawodowy i kulturalny społeczności żydowskiej, tożsamość żydowską, promowanie emigracji do Palestyny, autonomia Żydów w diasporze.
Partia nie wykazywała lojalności wobec II RP, współpracowała tylko z tymi Żydami, którzy popierali powstanie państwa żydowskiego w Palestynie, z judaistami i narodowymi komunistami żydowskimi z Poale Syjon Prawica, Poale Syjon Lewica, Cejre Syjon (ale nie Bundem przeciwnym powstaniu państwa żydowskiego w Palestynie). Hitachduth miał posłów i senatorów wraz innymi partiami syjonistycznymi, jeden tygodnik. Był wrogi wobec anty syjonistów.
