Obchody 70. rocznicy mordu na generale „Nilu”

O godz. 12.00 pod murem więzienia przy ul. Rakowieckiej 37 gdzie stracony został generał „Nil”, a dziś znajduje się Muzeum Żołnierzy Wyklętych i Więźniów Politycznych PRL odbyły się uroczystości państwowe z udziałem przedstawicieli Prezydenta RP, Prezesa Rady Ministrów, Marszałka Sejmu RP, władz samorządowych Warszawy, delegacje Inspektoratu Służby Więziennej, mazowieckich brygad Wojsk Obrony Terytorialnej, organizacji kombatanckich. Dzisiejszy dzień były szczególnym wydarzeniem dla dwóch jednostek wojskowych dla których jest on patronem – Jednostki Wojskowej NIL z Krakowa, stanowiącej komponent wojsk specjalnych oraz 2. Regionalnej Bazy Logistycznej z Warszawy Rembertowa, która dziś zajmuje teren na którym, znajdował się Obóz NKWD nr 10 w Rembertowie za pośrednictwem, którego generał trafił do zespołu łagrów nr 231 w obwodzie swierdłowskim na Syberii, gdzie pracował katorżniczo przy wyrębie lasu i transporcie drewna, przy głodowych racjach żywnościowych i temperaturze poniżej minus 20 stopni.

Okolicznościowe przemówienie wygłosił Zastępca Prezesa Instytutu Pamięci Narodowej dr hab. Krzysztof Szwagrzyk, który wspominając zasługi i okoliczności śmierci generała przypomniał, że generał do dziś dnia nie doczekał się pogrzebu, ani własnego grobu w przeciwieństwie do tych którzy skazali go na śmierć. Ludzi którzy nie zostali nigdy postawieni za tę zbrodnię przed sądem, a których groby znajdują się w Polsce, Izraelu i Wielkiej Brytanii.

Uroczystość zakończyła się złożeniem wielcy i wiązanek kwiatów przez licznie przybyłe na uroczystość delegacje reprezentujące władze państwowe, samorządowe, instytucje, Wojsko Polskie oraz Służbę Więzienną.

Generał mimo gehenny, której doświadczył podczas dwu i półrocznego pobytu na Syberii, został skazany na śmierć przez powieszenie w dodatku oskarżony o kolaborację z Niemcami i pogromy żydowskie. Jego życie i śmierć potwierdziło cały szereg atrybutów, które cechują najwybitniejszych polskich dowódców. wojskowych: męstwo, bohaterstwo, inteligencję, braterstwo, honor, dumę, wiarę w zwycięstwo, intuicję. Generał Fieldorf był również wyjątkowym człowiekiem jako obozowy więzień, był skromny, potrafił podtrzymywać współwięźniów na duchu, był człowiekiem empatycznym. Współwięźniowi Tadeuszowi Bobrowskiemu oddał własne leki, które uratowały mu życie. Mimo głodowych racji żywnościowych oddawał własne racje wycieńczonym, schorowanym współwięźniom. Wrócił z zesłania skrajnie wyczerpany ważąc jako dorosły mężczyzn trzydzieści kilka kilogramów. Był więc nie tylko wyjątkowym żołnierzem stawiającym dobro Ojczyzny na piedestale, ale również człowiekiem wyjątkowego formatu, czynem wdrażającego chrześcijański ideał miłości bliźniego.

Arkadiusz Miksa