Robią biznes na niepełnosprawnych? Winna jest państwowa biurokracja!

Państwo nieprzyjazne obywatelom?
Niedawno głośnym echem w Internecie odbił się jeden z artykułów opublikowanych na portalu DoRzeczy.pl. W swoim felietonie „Jak zarobić na niepełnosprawnych? Załatw im świadczenie pielęgnacyjne” dziennikarz Robert Wyrostkiewicz poruszył temat biznesu, który prężnie rozwija się dzięki niemocy państwowej biurokracji:

„Ogłaszają się na tablicach pod kościołami, w MOPS-ach, Powiatowych Centrach Pomocy Rodzinie. I teoretycznie działają zgodnie z prawem. Tylko dlaczego niepełnosprawni, staruszkowie czy ich prawni opiekunowie nie mogą bez płatnej pomocy radców prawnych, firm, kancelarii otrzymać to, co im się należy?” – zastanawia się publicysta.

Prywatne firmy, o których mowa, oferują pomoc niepełnosprawnym oraz ich opiekunom w uzyskaniu świadczonego przez państwo zasiłku pielęgnacyjnego. Występują w roli „pełnomocników” pomagających schorowanym osobom i ich opiekunom w sprawach urzędowych. Wysłannicy firm mają wyszukiwać klientów pod MOPS-ami, Powiatowymi Centrami Pomocy Rodzinie, a nawet pod kościołami, gdzie łatwo znaleźć osoby w ciężkiej sytuacji życiowej.

Pisząc precyzyjnie, zasiłek pielęgnacyjny to dodatkowe świadczenie na opiekę nad osobą niepełnosprawną bądź starszą i należy się osobom niepełnosprawnym, a także każdej osobie powyżej 75. roku życia. Jego wysokość wynosi na ten moment 215,84 zł miesięcznie. Aby uzyskać należne pieniądze, wystarczy złożyć odpowiedni wniosek w urzędzie gminy lub miasta właściwym dla miejsca zamieszkania wnioskodawcy. Nie jest to szczególnie skomplikowane, zwłaszcza że w niektórych gminach obsługą wniosków zajmują się ośrodki pomocy społecznej.

Jak to działa?
Firma występująca w roli pełnomocnika podpisuje z klientem „umowę dochodzenia roszczeń”, w ramach której potencjalny świadczeniobiorca lub też jego opiekun zobowiązani są do udzielenia pełnomocnictwa do odbioru uzyskanego przez pełnomocnika świadczenia na wskazany rachunek bankowy. Klient oświadcza na piśmie, że w dzień zawarcia umowy nie powierzył żadnemu innemu, konkurencyjnemu podmiotowi podejmowania jakichkolwiek działań objętych przedmiotem umowy.

Dodatkowo deklaruje, że firma, z której usług korzysta, zobowiązuje się do dokonania wszelkich czynności przewidzianych prawem w celu uzyskania świadczeń od jednostek samorządu terytorialnego odpowiedzialnych za wypłatę świadczenia pielęgnacyjnego. To daje pełnomocnikowi pełną legitymację do zgłoszenia się do Samorządowego Kolegium Odwoławczego o wyrównanie za czas od momentu zgłoszenia wniosku o przyznanie świadczenia.

„To dobry i łatwy biznes. Łatwy, ponieważ chodzi o uzyskanie pieniędzy od państwa (a nie banku czy osoby prywatnej). Wystarczy spełnić skomplikowane procedury, jednak te są podobne dla większości przypadków prezentowanych przez zagubionych w systemie klientów: opiekunów osób niepełnosprawnych czy starszych, wymagających opieki, czyli ludzi, którym po prostu należy się świadczenie pielęgnacyjne. Kwota jest ściśle sprecyzowana, a więc zysk jest łatwy do oszacowania. Co najważniejsze, rynek jest duży. Zwłaszcza, jeśli weźmiemy pod uwagę wszystkie osoby niepełnosprawne, w tym również w podeszłym wieku, wymagające opieki osoby trzeciej (statystyki mówią o trzech milionach świadczeniobiorców)” – czytamy w tekście Roberta Wyrostkiewicza.

Kwota wynosi trzykrotność uzyskanego świadczenia pielęgnacyjnego (1971 złotych), czyli 5.913.00 zł brutto. Z wynagrodzenia 5913 złotych około 2 tysiące złotych ma być przekazywane do struktur sprzedażowych, a blisko 4 tysiące pozostawać w firmie. Rozliczenie jest uzależnione od wysokości pobieranego dotychczas zasiłku pielęgnacyjnego. Przedstawiciel firmy zyskuje na jednej umowie od 1000 do 1200 złotych. Menedżerowie z kolei zarabiają około 400-500 złotych. Rynkowi potentaci szczycą się tysiącami zadowolonych klientów, co pokazuje skalę tego biznesu.

Warto postawić w tym miejscu proste pytanie: Czy tego typu działalność można albo wręcz należałoby uznać za niemoralną?

Jakub Zgierski