„Msza Trydencka” zagrożona? Liberalni biskupi chcą jej zakazać!

Summorum Pontificum zostało opublikowane 7 lipa 2007 roku w formie motu proprio, czyli listu papieskiego będącego własną inicjatywą papieża Benedykta XVI. To właśnie w tym dokumencie Ojciec Święty uregulował status Nadzwyczajnej Formy Rytu Rzymskiego Mszy Świętej, zwaną również „Mszą Wszechczasów”. Dekret papieski, bo taką rangę ma motu proprio, pozwala księżom i zakonnikom odprawiać „Starą Mszę” bez specjalnej zgody biskupa. Co więcej, zgodnie z Summorum Pontificum, jeżeli w konkretnej parafii znajduje się grupa wiernych przywiązanych do starej formy rytu, proboszcz ma wówczas obowiązek - na wniosek grupy wiernych - odprawić taką Mszę Świętą. W przypadku gdy sam nie potrafi sprawować NFRR, ma obowiązek zorganizować księdza, który zrobi to za niego. Wierni przywiązani do katolickiej tradycji nie mogą zatem być pozostawieni bez opieki duszpasterskiej.

Od momentu opublikowania "Mszą Trydencką" zainteresowanie starą formą rytu rośnie z każdym rokiem. W bardzo dużym tempie rozwijają się tradycyjne stowarzyszenia życia apostolskiego i bractwa kapłańskie, a wierni coraz częściej korzystają z sakramentów sprawowanych w NFRR.

Wydawałoby się, że taka sytuacja spotka się ze wsparciem ze strony hierarchii kościelnej. Niestety, duchowni są w tej kwestii bardzo podzieleni. Systematyczny rozwój tradycji katolickiej nie podoba się kręgom liberalnym w Kościele. Wielu biskupów demonstracyjnie okazuje swoją niechęć wobec sprawowania Nadzwyczajnej Formy Rytu Rzymskiego. W odpowiedziach do wspomnianej ankiety Kongregacji Nauki Wiary możemy przeczytać opinie nieprzychylne, a niekiedy wrogie „Mszy Trydenckiej”.

Francuscy i włoscy biskupi wysuwają liczne zarzuty wobec NFRR. Należy do nich m.in. "kontestacja II Soboru Watykańskiego”, „izolacja”, „subiektywizm i indywidualizm”, „brak uczestnictwa w życiu diecezjalnym”, „pozbawianie się liturgicznego bogactwa reformy”, trudności ze „wzajemnym ubogaceniem”, sprzyjanie „turystyce liturgicznej”, „słaby wymiar misyjny”, i zarzut wymierzony w tradycyjne wspólnoty „rytualny, a nie teologiczny”.

Nie są to niestety głosy odosobnione. Liberalni teologowie z Niemiec, USA i innych zachodnich krajów chcą uchodzić za „postępowych” i włączać do liturgii nowe eksperymenty, będąc jednocześnie zamkniętymi na Nadzwyczajną Formę Rytu Rzymskiego. Zdaniem wielu komentatorów jest to przejaw hipokryzji oraz dyskryminacji duchownych i wiernych przywiązanych do katolickiej tradycji.

Nie jest to również nowa sytuacja. Wyniki ankiety przeprowadzonej przez Stolicę Apostolską tylko potwierdzają pojawiającą się od dekad po II Soborze Watykańskim tendencji. Jak widać, takie działania niechętne wobec NFRR nie przynoszą zamierzonych skutków, a planowana „wiosna Kościoła” zamienia się w masowy exodus młodzieży z lokalnych wspólnot. Oczywiście ogromny wpływ na ten stan rzeczy mają seksualne skandale, ale rozmywanie doktryny katolickiej nie pomaga, a wręcz jest przeszkodą w skutecznej ewangelizacji.

Nadzwyczajna Forma Rytu Rzymskiego wyłoniła się z długiej historii przemian, które zachodziły w liturgii, począwszy od pierwszych wieków Kościoła. Podstawowe księgi liturgiczne zostały opublikowane w wyniku reformy po Soborze Trydenckim za pontyfikatu i z inicjatywy papieża św. Piusa V: brewiarz (Breviarium Romanum) w 1568, mszał (Missale Romanum) w 1570 roku. Brewiarz był promulgowany bullą Quod a nobis, mszał zaś bullą Quo primum. Sobór Trydencki zakazał bowiem używania języków narodowych w liturgii.

Nadzwyczajna Forma Rytu Rzymskiego obowiązywała powszechnie aż do 1970 roku, kiedy Paweł VI wprowadził Nowy Mszał Rzymski. Ostatnie korekty wprowadził 6 lutego 2008 Benedykt XVI, zmieniając w niej formuły Liturgii Wielkiego Piątku.

PZ