Komuniści banowali ludzi w realu, zanim stało się to modne na Facebooku czy YouTube

Na stronach wydawanego przez katowicki oddział Instytutu Pamięci Narodowej czasopisma historycznego „CzasyPismo" (nr 1(17)/2020) Andrzej Dróżdż (w artykule „Między »zabezpieczeniem zbiorów« a bibliocydem. Zbiornica Księgozbiorów Zabezpieczonych w Katowicach / Bytomiu 1945–1955") opisał jak w 1947 roku minister ''oświaty'' w komunistycznym rządzie PPR (polskojęzycznej partii, od siebie dodam, zdominowanej przez komunistów wiadomego pochodzenia wydelegowanych przez Moskwę to terroryzowania Polaków) nakazał usunięcie antysocjalistycznych publikacji z bibliotek – dziś, moim zdaniem, Facebook i You Tube usuwa na podobnej zasadzie wpisy, filmy, a nawet całe kanały i profile, z treściami antysocjalistycznymi. W bibliotekach powojennej Polski okupowanej przez komunistów miały być tylko publikacje wskazane przez PPR i cezurę – tak jak dziś, moim zdaniem, na Facebooku czy You Tubie mają być tylko publikacje wskazane przez dzisiejszą komunę zwaną niezależnymi weryfikatorami intronizacji.

W 1951 cenzura, czyli Główny Urząd Kontroli Prasy, Publikacji i Widowisk wskazał „wykaz książek podlegających niezwłocznemu wycofaniu". Na wykazie tym znalazły się 2482 pozycje, w tym 120 pozycji zbiorczych konkretnych pisarzy, których wszystkie książki były usuwane z bibliotek. Podobnie komuniści czyści biblioteki we wszystkich przez siebie okupowanych krajach – szczególnie w latach 1952-1953. Dziś, moim zdaniem, istnieją podobne wykazy stosowane przez komunę (występująca pod nazwą niezależnych weryfikatorów informacji) do likwidowania wolności słowa na amerykańskich portalach społecznościowych.

Wycofywane z bibliotek książki były przez komunistów niszczone w sposób bardzo ekologiczny – przerabiano je na papier, który w ramach recyklingu wykorzystywano do drukowania komunistycznej propagandy. Przez komunistów były niszczone książki patriotyczne, katolickie, wolnorynkowe, burżuazyjne, krytyczne wobec żydów – czyli, moim zdaniem, zakres komunistycznej walki z wolnością słowa był identyczny z zakresem obecnej walki z wolnością słowa prowadzonej przez niezależnych weryfikatorów informacji na amerykańskich portalach społecznościowych.

Powiatowe komisje weryfikacyjne w okupowanej przez komunistów Polsce, moim zdaniem niczym obecni niezależni weryfikatorzy informacji na amerykańskich portalach społecznościowych, penetrowali nie tylko publiczne, ale i prywatne biblioteki (np. w polskich dworach).

Przeznaczone do likwidacji książki trafiały do Zbiornic Księgozbioru Zabezpieczonego a stamtąd do Central Odpadów Użytkowych. Niedobory papieru wynikające z lewicowego modelu gospodarki sprawiały, że papier uzyskany ze zmielonych antysocjalistycznych publikacji był niezbędny do produkcji komunistycznej propagandy – moim zdaniem dziś likwidowanie treści antysocjalistycznych na amerykańskich portalach społecznościowych wynika z ograniczonej pojemności serwerowni tych portali, które dbają o to, by było miejsce (którego braknie) na treści lewicowe i szerzące demoralizację.

Działania komunistów na ziemiach zachodnich były prowadzone oficjalnie, jak dziś, pod sztandarem walki z nazizmem, faszyzmem czy antysemityzmami – w rzeczywistości tak jak dziś ich ofiarą padały publikacje patriotyczne i katolickie – np. zbiory Instytutu Śląskiego, który był na Śląsku przed II wojną światową ostoją polskości.

Jak można się dowiedzieć z artykułu Mariusza Patelskiego „Górnośląskie sprawy w działaniach opolskiej cenzury" Główny Urząd Kontroli Prasy, Publikacji i Widowisk podporządkowany Radzie Ministrów powstał w 1945 z istniejącego od 1944 Centralnego Biura Kontroli Prasy, Publikacji i Widowisk przy Ministerstwie Bezpieczeństwa Publicznego (zdominowanego przez funkcjonariuszy wiadomo jakiego pochodzenia). Cenzura wraz ze swoimi wojewódzkimi ekspozyturami powstała według wzorców sowieckich i przy pomocy sowieckich nadzorców.

Komunistyczna cenzura, moim zdaniem tak jak dziś na zachodzie w ramach politycznej poprawności, cenzurowała nawet teksty naukowe i ogłoszenia drobne. Cenzura zakazywała krytyki władz, rzeczywistości komunistycznej, zbrodni komunistycznych, a także informacji o patriotycznej działalność narodowców, czy współpracy działaczy komunistycznych z nazistami. Komunistyczna cenzura zakazała pisania pozytywnie o przedwojennej Polsce i sukcesach II RP. Warto przypomnieć, że cenzura funkcjonowała nawet za rządów Tadeusza Mazowieckiego.

Przypomnę, że dziś w ramach wspierania żydowskiej narracji o wyjątkowości żydowskich cierpień podczas II wojny światowej i rzekomej odpowiedzialności Polaków za zbrodnie nazistowskie zakazane jest przez lewicowy establishment wspominanie o cierpieniach Polaków w czasie II wojny światowej.

Mało to pamięta, ale i okupujący Polskę komuniści zakazywali pamięci o zbrodniach niemieckich na Polakach. W artykule „Niepolskie. Zwalczanie czytelnictwa niemieckojęzycznych książek i gazet w województwie opolskim w latach stalinizmu" Adriana Dawid stwierdziła, że „po 1950 roku usuwano z bibliotek wydane już po II wojnie światowej opracowania na temat zbrodni hitlerowskich i konfliktów polsko-niemieckich, ponieważ pozycje o silnej wymowie antyniemieckiej uznawano za szkodliwe ze względu na budowanie współpracy politycznej z nowo powstałym NRD".

Jan Bodakowski