Jezus Chrystus JEST postacią HISTORYCZNĄ! Poznaj pozachrześcijańskie zapisy potwierdzające Jego istnienie

Na portalu sredniowieczny.pl znajduje się tekst poświęcony właśnie pozachrześcijańskim źródłom potwierdzającym żywot Chrystusa. Jako pierwszy autor podany jest Korneliusz Tacyt, znany z "Roczników" i "Dziejów", które obejmują odpowiednio lata 14-68 i 68-96 po Chrystusie.

- Atoli ani pod wpływem zabiegów ludzkich, ani danin cesarza i ofiar błagalnych na rzecz bogów nie ustępowała hańbiąca pogłoska i nadal wierzono, że pożar był nakazany. Aby ją więc usunąć, postawił Neron winowajców i dotknął najbardziej wyszukanymi kaźniami tych, których znienawidzono dla ich sromot, a których gmin chrześcijanami nazywał. Początek tej nazwie dał Chrystus, który za panowania Tyberiusza skazany został na śmierć przez prokuratora Poncjusza Piłata; a przytłumiony na razie zgubny zabobon znów wybuchnął, nie tylko w Judei, gdzie się to zło wylęgło, lecz także w stolicy - czytamy w w "Rocznikach" Tacyta w XV rozdziale.

Kolejnym niezależnym od źródeł chrześcijańskich zapisem jest tekst satyryka wrogiego chrześcijanom, Lukiana z Samosaty. Nie wątpił w to, że Jezus Chrystus istniał.

- Do dzisiaj czczą, jak wiadomo, tamtego wielkiego człowieka, ukrzyżowanego w Palestynie za to, że wprowadził między ludzi te nowe obrzędy. […] Żywią bowiem ci nieszczęśliwi przekonanie, że po wsze czasy będą nieśmiertelni i że ich życie trwać będzie na wieki. Dlatego też lekceważą śmierć i wielu z nich dobrowolnie się na nią wydaje. Nadto pierwszy prawodawca wzbudził w nich przekonanie, że wszyscy nawzajem są braćmi, z chwilą, gdy się nawrócą, wyprą bogów helleńskich, uczczą tego ukrzyżowanego mędrca i będą pędzić życie wedle jego praw. Do wszystkiego więc odnoszą się z równym lekceważeniem i wszystko uważają za wspólne dobro - czytamy.

Kolejny zapis należy do Swetoniusza. -  Żydów wypędził z Rzymu, bo bezustannie wichrzyli, podżegani przez jakiegoś Chrestosa - czytamy w "Żywocie Klaudiusza". Jego to zbieżne z zapisem św. Łukasza z Dziejów Apostolskich, że Klaudiusz wypędził wszystkich Żydów z Rzymu, w tym Pryscyllę i Akwilę, małżeństwo chrześcijan zaprzyjaźnionych ze św. Pawłem z Tarsu, jak napisano w 18 rozdziale Dziejów Apostolskich.

Kolejnym zapisem jest Tallus, na którego powołuje się Juliusz Afrykańczyk. Pisma Tallusa nie zachowały się w żadnej formie w całości, poza wzmiankami w innych dziełach. Juliusz opisywał m.in. ciemność, jaka miała zapanować na Ziemi w momencie śmierci Chrystusa.

- Ciemność tę Tallus w trzeciej księdze swej Historii nazywa, jak mi się wydaje, bez racji zaćmieniem słońca (bez racji rzecz jasna z tego względu, że zaćmienie słońca nie mogło mieć miejsca podczas pełni księżyca, a Chrystus umarł właśnie w okresie paschalnej pełni księżyca - napisał Juliusz Afrykańczyk. Widać więc, że zjawisko niewytłumaczalnej ciemności na świecie w momencie śmierci Jezusa Chrystusa było powszechnie znane, zaś uczeni dyskutowali, co było jej przyczyną.

Na "zaćmienie słońca", do którego doszło "podczas pełni księżyca", w czasie rządów Tyberiusza, zwrócił również uwagę Flegon,

Innym poganinem uznającym Chrystusa za osobę realnie istniejącą, choć już nie wrogo nastawioną, był Syryjczyk Mara Bar-Serapion. Po 70 roku po Chrystusie napisał do swego syna list, w którym zachęcał go do szukania mądrości. Ustawił Chrystusa obok filozofów: Sokratesa i Pitagorasa.

- Jaką korzyść odnieśli Ateńczycy z wydania Sokratesa na śmierć? Przyszedł na nich głód i zaraza jako pomsta za ich zbrodnię. Jaką korzyść wynieśli mieszkańcy Samos ze spalenia Pitagorasa? W jednej chwili kraj ich został zasypany piaskiem. Jaką korzyść osiągnęli Żydzi, że skazali swego mądrego króla? Przecież wkrótce potem znikło ich królestwo. Sprawiedliwie Bóg pomścił tych trzech mędrców. Ateńczycy poginęli z głodu, tych z Samos pochłonęło morze, Żydzi – zrujnowani i wypędzeni ze swojego kraju – żyją w całkowitym rozproszeniu. Lecz Sokrates nie umarł całkowicie – żył nadal w naukach Platona.; Pitagoras nie umarł całkowicie – żył nadal w posągu Hery. Nie umarł także całkowicie mądry król – żył nadal w swojej nauce - czytamy.

Zapis o Chrystusie znajdujemy także u Józefa Flawiusza, faryzeusza, który został pojmany przez Rzymian i następnie pracował blisko cezara jako tłumacz. Więc raczej przychylny chrześcijanom nie był. Poniżej to, co napisał o Chrystusie w "Dawnych dziejach Izraela". W kwadratowym nawiasie podano frazy, co do których autentyczności są wątpliwości.

- I był w tym czasie Jezus, człowiek mądry, [jeśli godzi się nazywać go człowiekiem]. Działał on bowiem cuda i nauczał wśród tych, którzy z radością przyjmowali prawdę. Przyciągnął on do siebie wielu spośród Źydów i wielu spośród pogan. [On to był Chrystusem]. A kiedy Piłat, za namową pierwszych wśród nas mężów, skazał go na krzyż, ci którzy go miłowali nie opuścili go; [ukazał się im on bowiem żyw ponownie na trzeci dzień, tak jak to boscy prorocy ten i dziesięć tysięcy innych cudów o nim zapowiedzieli]. A plemię chrystian, od niego się zwących, nie zaginęło aż po dziś dzień - napisał Flawiusz.