Polski Che Guevara. 153 lata temu urodził się luteranin, okultysta i sojusznik masonerii Józef Piłsudski

Na szczęście dla polskiej prawicy epigoni marszałka robią z niego zdziadziałego tetryka i nie ukazują jego rewolucyjnej tożsamości, jego rewolucyjnego seksapilu. Na szczęście dla polskiej prawicy lewica nie odkryła możliwości, jakie dla rewolucji kryją się w uczynieniu z Piłsudskiego ikony rewolucyjnej lewicy, nawet tej tęczowej – nie kto inny a Piłsudski zalegalizował związki homoseksualne w Polsce.

Józef Piłsudski ograniczył swoją wyższą edukację do roku studiów medycznych. Niemniej nawet wówczas bardziej pociągała go tylko działalność polityczna w lewackich ugrupowaniach terrorystycznych. Podczas studiów zaczytywał się Marksem i Engelsem, dołączył do „Narodnej woli" rosyjskiego ugrupowania, które wsławiło się zabiciem cara Aleksandra II.

Józef ze swoim bratem Bronisławem (wybitnym etnografem) został aresztowany za działalność w rosyjskiej organizacji terrorystycznej. Tylko dzięki łapówce nie zostali skazani na karę śmierci. Bronisław został skazany na 15 lat katorgi na Sachalinie, a Józef na 5 lat na Sybirze w Kiereńsku. W sumie Piłsudski przesiedział w więzieniach 8 lat. Braci, najpierw przewieziono pociągiem w głąb Rosji, a potem pognano 200 km piechotą w śniegu.

Zsyłka nie była jednak stalinowskim łagrem. Zesłani mogli otrzymywać paczki i pieniądze z domu. Nie było pracy przymusowej, można było za żywność pracować u chłopów. Zesłańcy mieli prawo do łowienia ryb i zwierząt w sidła. Mogli też wzajemnie się odwiedzać.

Niestety za bunt na zesłaniu Józef na pół roku został zamknięty w lodowatym więzieniu, co zniszczyło mu zdrowie. Po zwolnieniu z więzienia, ale dalej na zesłaniu, poznał Olesie Lewandowską, z którą miał romans. Po jej wyjeździe Józef znalazł sobie nową przyjaciółkę, porzucona Olesia zabiła się z rozpaczy.

Po pięciu latach zesłania Józef wrócił do Polski i rozpoczął działalność w PPS. W ramach swej działalności Piłsudski redagował czasopismo PPS „Robotnik" -  drukowano je w mieszkaniu Wojciechowskiego, kolportażem zajmował się Orlicz Dreszer, a Piłsudski redagował je przez 8 lat. Z powodu braku zysków („Robotnik" nie wzbudzał zbytniego zainteresowania Polaków, zwłaszcza klasy robotniczej) Piłsudski wyjechał (wraz z Wojciechowskim) do Londynu, gdzie strzygł się u Ignacego Mościckiego i poznał Leona Wasilewskiego.

Po powrocie do Wilna Józef poznał i poślubił Marię Juszkiewiczową, w której kochał się Roman Dmowski (co musiało być niezwykle bolesne dla przywódcy endeków, który do końca życia pozostał kawalerem).

W 1900 roku Piłsudski ponownie został aresztowany za nielegalny druk (carat prześladował Józefa nie za walkę o niepodległą Polskę, ale za lewicową działalność terrorystyczną). Skazano go na 5 lat cytadeli. Dzięki udawaniu wariata przeniesiony został do więziennego szpitala psychiatrycznego. Ze szpitala psychiatrycznego Józef Piłsudski zbiegł dzięki pomocy lekarza. Brawurowa ucieczka ze szpitala psychiatrycznego została odkryta dopiero po kilku miesiącach i nikt właściwie się nią nie przejął.

Po ucieczce z psychiatryka Józef zerwał współpracę z „Robotnikiem", pisał i wpadł na pomysł, by jego działalność polityczną sfinansowali mu Japończycy. W tym celu pojechał do Tokio. Plany Józefa pokrzyżował Roman Dmowski, który za Piłsudskim podążył do cesarstwa kwitnącej wiśni.

Po powrocie z Japonii Józef zaprzągł swoich kolegów do stworzenia organizacji wojskowej „Strzelec". Finanse na „Strzelca" dostarczały dziewczęta z „Pomocniczej Służby Kobiet" (zupełnie niewykorzystane jako ikony rewolucji przez współczesne feministki i zapomniane przez seksistowskich sympatyków Piłsudskiego). Strzelcy się rozrastali, dla zamanifestowania swojej lewicowej tożsamości mieli orzełka bez korony.

W latach przed pierwszą wojną światową środowisko Piłsudskiego dokonało kilkuset napadów rabunkowych dla zabezpieczenia finansów dla organizacji. Jednym z nich był osławiony napad na pociąg w Bezdanach (wzięli w nim udział Sławek, Prystor i Aleksandra Szczerbińska wyróżniająca się bojowniczka, dla której Piłsudski porzucił żonę po 15 latach małżeństwa).

Podczas pierwszej wojny światowej w kilku krajach tworzyło się polskie wojsko. Jedną z takich inicjatyw było tworzenie się polskiej armii w Rosji, czemu Józef Piłsudski (właściwie na jego polecenie jego towarzysze) bardzo przeszkadzał. Była to olbrzymia strata dla Polski, w tym też czasie w Rosji Czesi stworzyli 80.000 armię, która zapewniła Czechom sprawne odzyskanie niepodległości. Na szczęście Piłsudski nie zniszczył armii Hallera, która z zachodu przybyła do Polski w sile 75.000 i wyposażona w ogromne ilości uzbrojenia.

Gdy w 1918 roku Czesi zaproponowali Polsce sprzedaż broni czeskiej na raty i budowę czeskich fabryk broni w Polsce, Józef Piłsudski odmówił. Powodem jego odmowy był wyznawany przez niego lewicowy zabobon zakładający, że Polska nie potrzebuje armii, tylko jednostek milicyjnych. Przez kolejne prawie 20 lat Piłsudski przeciwstawiał się współpracy militarnej z Czechami. Owocem przekonań Piłsudskiego było to, że w obliczu sowieckiego ataku i wojny 1920 roku Polska nie miała wojska, armia była rozbrojona, brakło nawet butów. O niepodległość Polski musieli walczyć studenci i harcerze.

Po pierwszej wojnie światowej, w 1918 roku, kiedy trwały walki o ustalenie granic odrodzonego państwa, Piłsudski zdemobilizował oddziały polskie wracające do kraju (robił tak, bo oddziały te były lojalne wobec Polski, a nie wobec lewicy, którą reprezentował Piłsudski). W 1920 dzięki demobilizacji dokonane przez Piłsudskiego nie było komu bronić Polski przed sowiecką agresją.

W 1920 roku Piłsudski sam siebie mianował marszałkiem, jego polityka omal nie doprowadziła do klęski. W 1920 roku alianci nie chcieli pomagać Polakom, bo Piłsudski w 1918 odmówił pomocy rosyjskim antykomunistom i umożliwił przejęcie władzy przez bolszewików.

Jest jednak coś, za co Polacy powinni być wdzięczni Piłsudskiemu, 12 sierpnia złożył on dymisje i uciekł (był to przejaw kłopotów Piłsudskiego ze zdrowiem psychicznym, Józef nie radził sobie ze stresem) z linii frontu do leżącego 300 kilometrów Bobowa gdzie przebywała jego druga „żona". Dzięki temu dowództwo przejął w Bitwie Warszawskiej Rozwadowski (mający doświadczenie z armii austriackiej, absolwent Szkoły Sztabu Generalnego, doświadczony dowódca dywizji piechoty, marszałek polowy, po zamachu majowym więziony i torturowany przez zwolenników Piłsudskiego co doprowadziło do jego śmierci). Podobnie jak Piłsudski poza frontem dekowali się inni piłsudczycy.

Ignorancja i brak wykształcenia wojskowego Piłsudskiego zaowocowały klęską1939. Po zamachu majowym Piłsudski zniszczył polską armię, wyrzucił z niej wyszkolonych dowódców, a ich stanowiska oddał swoim kumplom ignorantom — część dowódców przez zwolenników Piłsudskiego została zamordowana bądź torturami doprowadzona do śmierci. Wojsko było potrzebne Piłsudskiemu, by przed nim defilować.

W demokratycznej II RP Piłsudski zajmował się kreowaniem własnego wizerunku, jeździł po kraju, odznaczał, brał udział w chrztach dzieci. Śmierć żony umożliwiła mu powrót do Kościoła katolickiego i ożenek w obrządku katolickim (dzieci jego i Aleksandry miały wówczas 5 i 7 lat). Kiedy w 1923 r. wycofał się z polityki, piłsudczycy nieustannie zachęcali go do powrotu na scenę polityczną. Poza czynną polityką Piłsudski zajmował się kreowaniem swojego wizerunku, pomagał mu w tym talent literacki i charyzma.

W 1926 roku Piłsudski zdecydował się obalić demokrację w Polsce i zostać dyktatorem. Po długotrwałych przygotowaniach przeprowadził zbrojny zamach stanu 12 maja 1926 roku. Podczas zamachu zginęło 379 osób, a 920 zostało rannych. Po zamachu Piłsudski przeprowadził czystkę w polskiej armii (generał Rozwadowski został uwięziony i torturowany, po zwolnieniu zmarł, generał Zagórski został zarżnięty przez piłsudczyków). Swoich przeciwników politycznych (w tym polskich patriotów narodowców) Piłsudski zamykał w więzieniu w Brześciu, gdzie byli torturowani przez sadystę pułkownika Kostkę Biernackiego. Wprowadzono dekret zakazujący krytyki Piłsudskiego. Nazwę Plac Saskiego zamieniono na plac Piłsudskiego. Pożyczki zagraniczne zaciągane przez nową władzę przeznaczono na nową biurokrację lojalną wobec piłsudczyków i kampanię wyborczą piłsudczykowskiego BBWR. Piłsudczycy przyznali obywatelstwo polskie setkom tysięcy Żydów przybyły z ZSRR. Sukces Piłsudskiego był możliwy dzięki kryzysowi gospodarczemu, spauperyzowani Polacy byli obojętni wobec polityki.

Jan Bodakowski