Rafał Ziemkiewicz wideo wywiad o Konfederacji i PiS

Ziemkiewicz o Konfederacji i PiS

Rafał Ziemkiewicz w swojej publicystyce wielokrotnie doskonale ukazywał, jak ważne jest dziś dziedzictwo intelektualne Romana Dmowskiego i narodowej demokracji. Pisał o tym między innymi w artykułach opublikowanych na łamach zbioru artykułów (opublikowanego nakładem Fabryki Słów) tom pod intrygującym tytułem „Życie seksualne lemingów".

Możliwość zmiany i obalenia układu w III RP pisarz widzi w wykorzystaniu metody narodowej demokracji: oparciu działalności nie na podporządkowaniu hierarchicznym wodzowi, ale na samoorganizacji wszystkich obywateli, mozolnej pracy u podstaw, społecznej aktywności, budowie lokalnych więzi, społeczeństwie obywatelskim. Pisarz przypomina w swoich artykułach, że endecja miała w II RP najlepsze kadry, i była popierana przez większość Polaków. W swych tekstach pisarz przeciwstawił się kłamliwym oskarżeniom Marszu Niepodległości o antysemityzm i rasizm.

W swoich rozważaniach o endecji pisarz stwierdził, że „każdy naród wytworzył swój nacjonalizm", nacjonalizmy te drastycznie się od siebie różnią. Zdaniem pisarza „najbardziej podobny do polskiej tradycji endeckiej jest nacjonalizm żydowskim zwany potocznie syjonizmem", polski nacjonalizm i syjonizm ma łączyć to, że są to idee narodowe naród niemających swojego państwa. [Moim zdaniem analogia Rafała Ziemkiewicza jest wysoce obraźliwa dla Polaków, syjonizm jest idea, która doprowadziła do rasistowskiego terroru ufundowana na bezpodstawnym micie praw Żydów do Palestyny, zaś polski nacjonalizm to idea ludności tubylczej zamieszkałej na swojej ziemi okupowanej przez siły zewnętrzne, dążącej do równouprawnienia Polaków, idee, która zaowocowała demokratycznym państwem gwarantującym wszystkim równe prawa (podczas gdy syjoniści stworzyli państwo rasistowskie, przegnali i wymordowali tubylców, i zapewnili supremacje rasową Żydów)].

Zdaniem pisarza Roman Dmowski zwalczał „gnuśność, rozmemłanie i naiwny romantyzm polskiego dworku, usiłując na bazie wyrwanego z analfabetyzmu plebejusza wychować nowego Polaka – rozważnego, kalkulującego i zorganizowanego". Zdaniem pisarza podobnie syjoniści chcieli wychować nowego Żyda. [Moim zdaniem i w tym wypadku analogia Rafała Ziemkiewicza jest błędna — syjoniści starali się wyzwolić Żydów z ciemnoty, zabobonów i biedy, narzuconej masom żydowskim przez judaizm, podczas gdy sytuacja chłopów i robotników, była inna — od wieków Kościół katolicki brał ich w obronę przed wyzyskiem i szerzył wśród ludu edukacje, a więc w pewnym stopniu narodowcy polscy weszli w tory wyznaczone przez katolicyzm, nawiązali w swej aktywności do działalności Kościoła katolickiego].

Na poły historycznym a na poły współczesnym tematem, ale niewątpliwie kontrowersyjnym są opinie Rafała Ziemkiewicza na temat Żydów. Zdaniem Rafała Ziemkiewicza Polacy nie muszą się wstydzić przedwojennego antysemityzmu w Polsce ani się do niego odwoływać. Zdaniem pisarza „polski antysemityzm na tle antysemityzmów na zachodzie dowodzi po prostu ogromnej moralnej przewagi Polaków na tymi innymi [narodami na zachodzi]. I daje nam powód do dumy". Polska wrogość do Żydów nie była rasistowska, tylko naturalnie wynikała z konfliktów ekonomicznych. Powstanie II RP wyzwoliło masy ludowe z ucisku, i to wyzwolenie zagroziło interesom Żydów, którzy monopolizowali handel i rzemiosło. Polacy, jeśli chcieli wyzwolić się z biedy, musieli z żydowskimi wyzyskiwaczami walczyć. Dodatkowo konflikt Polaków z Żydami wynikał z tego, że zaborcy przesiedlali Żydów ze swoich rdzennych ziem na ziemie polskie. Z krytyką endecji spotykał się destruktywny wpływ zdominowanej przez Żydów finansjery na Polskę. Polscy antysemici nie dążyli do zabijania Żydów, tylko do równouprawnienia Polaków, do odebrania Żydom przywilejów. „Nawet w antysemityzmie przejawiała się nasza moralna wyższość nad innymi narodami".

Według pisarza w dzisiejszej Polsce antysemici są nieliczni i pozbawieni znaczenia wbrew temu, co próbują wmówić Polakom lewicowe media. Zdaniem publicysty antysemitami nie są ani działacze ONR, ani endecja (chcący nacjonalizmu bez antysemityzmu). Do nielicznych antysemitów Rafał Ziemkiewicz zalicza NOP, Leszka Bubla i sklerotyków z listami Żydów. W opinii pisarza ludzie niechętni Żydom to nie narodowcy, tylko albo wariaci, albo prowokatorzy.

W tematyce żydowskiej Rafał Ziemkiewicz przypomniał o linczu lewicowych mediów na profesorze Krzysztofie Jasiewiczu, za to, że przypomniał on o kolaboracji Żydów z nazistami, współodpowiedzialności Żydów za holocaust, zanegował odpowiedzialność katolicyzmu za antysemityzm, przypomniał o antypolskich kłamstwach żydowskich historyków. Wraz z prześladowaniem uczciwych historyków, lewica promowała kłamców w stylu Tomasza Grossa.

Publicysta, pisząc o relacjach Żydów z Polakami, przypomina, że nikt nie śmiał zakłócać obchodów powstania w getcie, ale w czasie gdy Polacy oddają cześć swoim bohaterom, to są szkalowani. Autor tekstów ubolewa też nad tym, że zbrodnie na Żydach są w publicznej debacie światowej najważniejsze, pomimo że ofiary innych ludobójstw były o wiele bardziej liczne.

Rafał Ziemkiewicz w swoich artykułach postulował, by Polacy nauczyli się dbać konsekwentnie i wbrew wszystkim o swoje interesy, tak jak to robią Żydzi, oraz zarzucał establishmentowi III RP kłamstwa o polskiej odpowiedzialności za Jedwabne, gdzie Niemcy mordowali Żydów.

Według pisarza za zbrodnie w Palestynie nie odpowiadają Żydzi, tylko Hamas, który prowokuje Żydów do zabijania palestyńskich cywili. Zdaniem pisarza „rozum i uczciwość każą w toczącej się na Bliskim Wschodzie wojnie wspierać zdecydowanie Izrael". Izrael daniem pisarza „to wyspa zachodniej cywilizacji" na morzu islamskiego fundamentalizmu i dzięki Izraelowi Żydzi są w Palestynie, a nie w Polsce.

Jan Bodakowski