Żydzi z Zachodu i syjoniści nie chcieli pomagać Żydom uciekającym od nazizmu

Wbrew pro żydowskiej propagandzie kreującej konflikt syjonistów z komunistami, syjonistyczne szkoły żydowskie w II RP szerzyły propagandę komunistyczną wśród żydowskich dzieci i młodzieży. Młodzi Żydzi syjoniści tak jak młodzi Żydzi komuniści byli zwolennikami marksizmu, wrogami kapitalizmu i burżuazji

Tak jak naziści Żydzi byli zwolennikami zachowania czystości rasowej. Syjoniści chcieliby do Palestyny trafili nie wszyscy Żydzi, ale tylko ci najcenniejsi rasowo, młodzi, zdrowi, pracownicy i zdolni. Reszta, uznawana przez syjonistów za gorszych rasowo, miała zostać na ziemiach polskich w ramach Judeopolonii (z pełną autonomią i samodzielnością, parytetem 14% udziału we wszystkich władzach). Syjonistom nie udało się zrealizować tego planu. Żydów to, że ich planów nie udało się zrealizować, bardzo bolało, czyli się niczym ofiary pogromów. W ramach tego poczucia krzywdy na całym świecie głosili brednie, że w Polsce setki tysięcy Żydów mordowane są w pogromach.

Warto też porzucić brednie o idealizmie syjonistów. W II RP funkcjonariusze organizacji syjonistycznych byli zainteresowani nie tym by rzeczywiście przesiedlać Żydów do Palestyny, tylko by czerpać dochody z przesiedlania Żydów do Palestyny.

Syjoniści byli wspierani przez sanacyjną dyktaturę, bezwzględnie prześladującą polskich patriotów. Sanacja szkoliła, wyposażała i finansowała syjonistyczne organizacje terrorystyczne. Szkolenia takie miały miejsce w Warszawie, Rembertowie i Andrychowie. Wyszkoleni przez sanacje terroryści w Palestynie zajmowali się nie tylko mordowanie Palestyńczyków, ale i przedstawicieli władz Brytyjskich – co niewątpliwie nie skłaniało Brytyjczyków do życzliwości wobec Polski (taka zależność przerastała intelektualnie percepcje sanacyjnych polityków).

Syjoniści planowali zbudować państwo żydowskie w Palestynie według zasad socjalizmu, co zresztą się im udało. Izrael mieli tworzyć tylko wartościowi rasowo Żydzi. Biedota, chorzy, starzy, przestępcy, niewykształceni i ortodoksi mieli zostać w Polsce.

Podczas II wojny światowej polski rząd emigracyjny pomagał uchodźcom, wśród których nadreprezentowani byli Żydzi. Pomimo to w czasie II wojny światowej Żydzi świadomie szkodzili pozycji polskiego emigracyjnego rządu w jego relacjach z aliantami. Żydowskie działania wobec polskiego emigracyjnego rządu miały na celu osłabienie Polski, by po II wojnie światowej w Polsce stworzyć żydowską autonomię polityczną. Podczas II wojny światowej rząd emigracyjny i Polacy byli przez Żydów non stop oskarżani o antysemityzm i obojętność wobec losu Żydów. Przez cały okres II wojny światowej organizacje żydowskie prowadziły kampanie szkalowania Polski i Polaków.

Antypolskie działania społeczności żydowskie służyły Żydom też do utrzymywania dobrych relacji społeczności żydowskiej z sowietami. Sowieci antypolską żydowską kampanię nienawiści wykorzystali do uzasadniania sowieckiej i komunistycznej okupacji Polski (sowieci kreowali się na obrońców Żydów przed rzekomymi polskimi antysemickimi oprawcami). Żydzi poprzez szkalowanie Polaków kreowali się na zachodzie na ofiary, by zachęcić zachodnich polityków do popierania syjonizmu.

Syjoniści odmawiali pomocy Żydom uciekającym przed holocaustem, by nie łamać brytyjskich przepisów imigracyjnych (Palestyna znajdowała się pod brytyjskimi rządami). Ważne też było to, że syjoniści nie chcieli pomagać żydowskim uciekinierom przed holocaustem, bo taka pomoc była sprzeczna z doktryną syjonizmu, której celem była budowa państwa żydowskiego tylko z elementu wartościowego rasowo, a nie z kryminalistów i prostytutek (którzy dysponowali środkami niezbędnymi na ucieczkę). Co ważne syjoniści równocześnie odmawiali pomocy żydowskim uchodźcom i mieli pretensje do polskiego rządu emigracyjnego o to, że zdaniem syjonistów nie dość pomagał tym samym uchodźcom. Żydów absolutnie nie interesowało to, że polski rząd emigracyjny nie miał środków (bo nie miał dochodów) na pomoc Żydom, podczas gdy amerykańskie organizacje żydowskie takimi środkami dysponowały (i żydowskim uchodźcom nie pomagały). Polski rząd emigracyjny, by pomagać Żydom był zmuszony zaciągać pożyczki.

Dla syjonistów pomoc żydowskim uchodźcom nie była ważna, dla syjonistów liczyła się tylko realizacja celów syjonistycznych. Sami syjoniści mówili o tym publicznie i szczerze. Od pomocy Żydom uciekającym przed holocaustem dla syjonistów ważniejszy był wykup ziemi w Palestynie, inwestowanie w tworzenie podwalin dla państwa żydowskiego. Syjoniści pomoc uciekinierom uznawali za szkodliwe marnowanie pieniędzy.

Podobnie bogata amerykańska społeczność żydowska nie była zainteresowana tym, by poprzez Szwajcarię, Turcję i Portugalię wysyłać Żydom pod okupacją niemiecką żywność i leki. Syjoniści, powołany przez Światowy Kongres Żydów Komitet do spraw Bojkotu Niemiec, zabronił Żydom z Wielkiej Brytanii wysyłania takiej pomocy, głosząc, że taka pomoc to łamanie embarga na eksport do Niemiec i wspieranie Niemców. W USA syjoniści sprzeciwiali się przyjmowaniu żydowskich uchodźców z Europy. W Hajfie w 1940 roku syjonistyczna organizacja terrorystyczna Hagana wysadziła statek „Patria” pełen żydowskich uciekinierów z Europy, których do Palestyny nie wpuścili Brytyjczycy (kolejny statek wysadziła w 1948 roku, zabijając 920 syjonistów z konkurencyjnej organizacji). Wypuszczaniem Żydów za haracz z terenów okupowanych byli zainteresowani Niemcy, Żydzi z USA nie byli jednak tym zainteresowani, woleli jak cała społeczność żydowska na zachodzie ignorować doniesienia o holocauście.

Więcej o stosunku Żydów do Polski i Polaków można przeczytać w wydanej nakładem wydawnictwa Wektory pracy Romana Kafela „Spotwarzona przeszłość, czyli o żydowskich zbrodniarzach wojennych”.

Jan Bodakowski