80. rocznica śmierci Daniela Kęszyckiego – działacza niepodległościowego z Wielkopolski

Urodził się na emigracji w rodzinie powstańca styczniowego. Po powrocie do ojczyzny kontynuował rodzinne tradycje patriotyczne, czynnie angażując się w powstanie wielkopolskie, a później wspierając walkę o przyłączenie Górnego Śląska do Polski. Daniel Kęszycki przyszedł na świat 1 lipca 1884 r. w Londynie. Jego ojciec, Stefan Kęszycki, właściciel ziemski, po udziale w powstaniu styczniowym wyemigrował z kraju i pracował jako lekarz okrętowy. W Londynie ukończył Królewską Akademię Marynarki Handlowej, później podobnie jak ojciec, pływał na statku. Po jego śmierci został sprowadzony przez swoją babkę do Polski i w 1908 r. objął rodzinny majątek w Błociszewie pod Śremem w Wielkopolsce. Cały okres dorastania spędził za granicą, więc dopiero po pewnym czasie zaczął identyfikować się z ojczyzną, za którą walczył jego ojciec. Działał w Tajnym Komitecie Obywatelskim, później przekształconym w Powiatową Radę Ludową, który w powiecie śremskim przygotowywał się do objęcia władzy po przewidywanej klęsce militarnej Niemiec. Jesienią 1918 r. został komendantem Straży Ludowej w Śremie – ochotniczej formacji zorganizowanej w Wielkopolsce dla ochrony ludności polskiej przed atakami ze strony Niemców. Po przekształceniu Straży w regularne wojsko powstańcze, tzw. batalion śremski, został w nim dowódcą sekcji czterech ciężkich karabinów maszynowych. W styczniu 1919 r. wyruszył na front, walcząc na froncie zachodnim pod Zbąszyniem i Trzcielem, a później na froncie południowym pod Rawiczem i Miejską Górką. Jednocześnie należał i czynnie działał w Naczelnej Radzie Ludowej w Poznaniu. Od kwietnia 1920 do marca 1922 r. pełnił funkcję konsula generalnego RP w Opolu, aktywnie działając na rzecz włączenia Górnego Śląska do Polski. Reprezentował Polskę wobec Komisji Międzysojuszniczej, podczas plebiscytu był przedstawicielem RP przy Komisji Plebiscytowej, ściśle współpracując z Wojciechem Korfantym. Po powrocie ze Śląska krótko pełnił urząd Wysokiego Komisarza RP w Wolnym Mieście Gdańsku. Po śmierci żony w 1923 r. wycofał się z polityki i powrócił do Błociszewa, gdzie zajął się wychowaniem dzieci i prowadzeniem gospodarstwa. Udzielał się społecznie, zbudował strzelnicę i hipodrom. Należał do Koła Powstańców i Wojaków w Śremie. Daniel Kęszycki zmarł 29 października 1936 r. na zapalenie płuc w poznańskim szpitalu. Spoczął w rodzinnym grobowcu w Błociszewie. Był odznaczony Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski. Źródła: Daniel Kęszycki: Z dni powstania wielkopolskiego, Poznań 2005 Danuta Płygawko (red.): Słownik biograficzny Śremu, Adam Podsiadły Śrem 2008