Opozycja bez tożsamości

Gdy zaczęły się tworzyć ruchy wyborcze do naszego parlamentu też nie było lepiej. Ciągłe kłótnie, podziały, szukanie bez skutku tożsamości nie wróżyły niczego dobrego. Po długich bólach i cierpieniach w końcu pojawiły się bloki koalicyjne, klecone często na siłę. To utworzyło Koalicję Obywatelską, składającą się z Platformy i lewicowych odprysków w postaci ugrupowania Barbary Nowackiej. Wybrano sztab wyborczy i ruszono w Polskę. I zaczęły się kłopoty. Nie potrafili rozmawiać z ludźmi w terenie. Ich słynny strat z rechotem Bartosza Arłukowicza w tle. Często byli gonieni przez ludzi, którzy zarzucali im złe lata rządzenia przez dwie kadencje. Zobaczyli, że Polska to nie tylko słynna już warszawka z bezrozumnym poparciem Rafała Trzaskowskiego i wybaczaniem mu wszystkich grzechów rządzenia. Sztab wyborczy też się nie sprawdził. Prezydent Łodzi Hanna Zdanowska obraziła się po tym, jak jedynką w Łodzi stał się Tomasz Zimoch, a nie jej kandydat i pożegnała szeregi sztabowe. Nie wiodło się Krzysztofowi Brejzie. Wyszły na jaw poważne zarzuty wobec niego – słynna już ferma inowrocławskich trolli powołana przez tatusia posła, którą dowodził przewodniczący sztabu wyborczego.

Merytorycznie KO też nie miała pola do popisu. Nie potrafiła stworzyć jakiegoś programu, z którym mogła by się przebić do świadomości wyborców. Trzeba przyznać, że po akcjach PiS-u trudno się było przebić. Akcja straszenia PiS-em też się przejadła i wokół tej nienawiści można było skupić jedynie ten żelazny elektorat, który autentycznie boi się partii obecnie rządzącej i jej walki z korupcją, albo nadal głosuje na partię, która w jej mniemaniu jest ugrupowaniem elit, lub zwyczajnie oddaje głos z przyzwyczajenia, nie zdając sobie dokładnie sprawy, dlaczego głosuje na to ugrupowanie.

KO podczas kampanii miota się rozpaczliwie i zdaniem wielu wyborców traci swą tożsamość. Agresywny do tej pory Grzegorz Schetyna został przemieniony w łagodnego baranka i schowany w cieniu. Krzysztof Brejza zniknął ze sztabu wyborczego, a na arenę weszła rzekoma orędowniczka pokoju, uśmiechająca się od ucha do ucha Małgorzata Kidawa- Błońska. Miała ocieplić wizerunek KO. Czy tak rzeczywiście się stało? Jej działania przypominają czasy kampanii wyborczej Ewy Kopacz i tak samo, jak wówczas nie przynoszą rezultatów. Spotkania Kidawy-Błońskiej z ludźmi sprowadzają się do pogaduszek rodem gadek u cioci na imieninach.

Swoich postulatów programowych nie biorą na poważnie nawet działacze KO, a ich prominentni politycy mylą się w ich wygłaszaniu. No bo czy można im wierzyć, gdy składają deklaracje społeczne, mające konkurować z PiS-em, a przecież ich główny ekonomista Andrzej Rzońca dowidzi, że są nierealne ekonomicznie i nie możliwe do wprowadzenia w życie.

Zza pleców dobrej cioci Kidawy-Błońskiej rozdającej promienne uśmiechy i przytulającej na plakatach schowanego w jej ramionach osobnika, wyłoniła się prawdziwa twarz PO w postaci Klaudii Jachiry i jej kloacznych wystąpień oraz uruchomienie akcji Silni Razem, która już na wstępie została negatywnie skojarzona z hejterskim ruchem, działającym w mediach społecznościowych pod tym hashtagiem. Im bliżej do wyborów, tym Koalicja Obywatelska coraz bardziej rozmywa się w swym wizerunku.

Zyskuje na tym lewica, której kampania także nie ma nic ciekawego do zaoferowania oprócz postulatów światopoglądowych. Propozycje Wiosny i Partii Razem gdzieś zostały schowane. Jakoś nic nie słychać o gwarantowanej emeryturze minimalnej – 1,6 tys. zł, który postulowała Wiosna i o postulatach Partii Razem dotyczących mieszkalnictwa. Zjednoczona lewica nie pali się do mówienia o konkretach społeczno – gospodarczych, woli raczej budować swój wizerunek oparty na luzactwie i ludycznym świętowaniu. Stąd tańce na spotkaniach wyborczych, rodem z pląsów Aleksandra Kwaśniewskiego. I znów starym wygom z SLD udało się jedno – przyjmując w swoje szeregi Biedronia i Zandberga, pozbyli się garbu komunistycznego.

Nie lepiej jest w szeregach Koalicji Polskiej zlepku PSL i Kukiz 15. Nie wiadomo do kogo mają trafić, bo zatracili swój wiejski charakter. Mają nieść podobno pokój i bezpieczeństwo. A do opinii społecznej przebili się jedynie z dwoma postulatami: emerytura bez podatku dochodowego (PSL) i referenda bez wysokiego progu frekwencyjnego (Kukiz15). Walka o dobrowolny ZUS dla przedsiębiorców, jednomandatowe okręgi wyborcze, powoływanie sędziów pokoju jakoś średnio się przebija lub zostało już ograne. PSL łącząc się z Kukiz15 straciło swą tożsamość i nie wiadomo do kogo jest skierowane.

Jest to najbardziej niemrawa i rozmyta kampania wyborcza całej opozycji i wiadomo, że nie przyniesie większych rezultatów. W zwycięstwie PiS-u wrogiem może się okazać jedynie opieszałość wyborców, którzy uśpieni dobrymi sondażami, pozostaną w domach. Dlatego do zwycięstwa Zjednoczonej Prawicy potrzebna jest mobilizacja społeczeństwa. 13 października nie siedźmy na kanapach, ruszmy się, aby zablokować to, z czym walczyliśmy przez cztery lata.