„Bunt" potępiana przez „Wyborczą" klasyka polskiej patriotycznej SF znowu w sprzedaży

Opowiadania zamieszczone w „Buncie" czyta się z ogromną przyjemnością. Napisane sprawnie uwodzą brakiem politycznej poprawności i patriotyzmem. Dziś są niezwykle interesujące również z racji, że były komentarzem do sytuacji politycznej III RP pod koniec lat 90 XX wieku, i ukazują, jak wiele się zmieniło albo jak wiele pozostało takie same jak w latach 90 XX wieku.

W napisanych, przed inkorporacją Polski do Unii Europejskiej, opowiadaniach autor wykreował wizje okupowanych przez Unie Europejską ziem polskich. W świecie stworzonym przez autora Polska została zlikwidowana i podzielona na euroregiony, gwarantami nowego ustroju są Niemcy i Rosja – przyznam, że o antyrosyjskim aspekcie opowiadań zapomniałem, choć byłem fanem twórczości Regalicy od jego pierwszych opublikowanych opowiadań na łamach prasy prawicowej w połowie lat 90 XX wieku.

Opisywana Polska została inkorporowana do Unii Europejskiej pod warunkiem modernizacji tradycji i kultury, odrzucenia dotychczasowej i przyjęcia nowej tożsamości (wolnej o rzekomej ksenofobii, nietolerancji i etniczności), likwidowania wszelkich śladów polskiego patriotyzmu w przestrzeni publicznej.

W opisywanej przez Regalicę Polsce, edukacja jest instrumentem lewicowej indoktrynacji. Licea żydowskie ściągają do siebie wszystkie zdolne dzieci, które podlegają judaizacji i wykorzenieniu z polskości. Młodzież z polskich szkół, z tych zbyt polskich rodzin, nie ma szans na dobrą edukację, a potem na dobrze płatną pracę. Żydzi etniczni i ci z awansu dostają dodatkowe punkty w czasie egzaminów na studia. Uprzywilejowanie Żydów wynika też z tego, że w sytuacji braku żywności, mają oni w swoich stołówkach szkolnych o wiele lepsze wyżywienie niż Polacy, Żydzi traktowani są jako autorytet w każdej dziedzinie, żydowskie pochodzenie przypisywane jest wszystkim sławnym ludziom.

W opowiadaniach Regalicy indoktrynacja zwana edukacją kładzie nacisk na zwalczanie polskiego patriotyzmu (oskarżanego o faszyzm, nazizm, rasizm, nacjonalizm, bycie ciemnogrodem). W dyskursie publicznym Żydzi przedstawiani są jako ci, którzy umożliwili rozwój kultury Europejskiej, a dziedzictwo Polski przedstawiane jest jako antysemityzm, ksenofobia, nietolerancja i fanatyzm religijny. Wszystkim sławnym ludziom przypisywane jest ich żydowskie pochodzenie. Gloryfikowani są przedstawiciele żydokomuny. Oficjalną ideologią jest wielokulturowość i postmodernizm.

Opisywana w opowiadaniach młodzież jest zmuszona do działalności w europejskim Hitlerjugend zwanym Młodzieżową Ligą Antyrasistowską, której organem jest „Nigdy Więcej". Wszelkie działania lewicy ''antyfaszystowskiej'' przed integracją sponsorowane były przez Fundacje Sorosa. Hucznie obchodzone są rocznice Nocy Kryształowej, Przegląd Kultury Mniejszości Narodowych, Tydzień Kultury Chrześcijańskiej służący pogłębianiu wiedzy o judaizmie (bo samo w sobie „chrześcijaństwo generuje antysemityzm"), rocznica Powstania w Getcie Warszawskim.

Dla czytelników zainteresowanych historią najnowszą i zmianami, jakie dokonały się w Polsce albo tym jak niewiele się zmieniło, ciekawe będą nawiązania do sytuacji politycznej z połowy lat 90 XX wieku w III RP – gloryfikacji Żydów, uprzywilejowania zagranicznego kapitału, aktywności wrogich polskiemu patriotyzmowi partii (Unii Wolności, PPS), masonów, współpracy Unii Europejskiej z Rosją, gloryfikowania pisarzy i poetów powiązanych z komunistycznym reżimem, pauperyzacji w wyniku socjalistycznej gospodarki UE. Wśród antypolskiej elity opisanej w powieści czytelnicy odnajdą Kingę Dunin, Klub Inteligencji Katolickiej, ks. Tischnera, Rafała Pankowskiego, Nigdy Więcej.

Ciekawe jest też to, czego nie ma w zbiorze opowiadań, a co od tamtej pory znalazło się na sztandarach lewicy – walki o przywileje dla sodomitów, oskarżeń o pedofilię kierowanych wobec Kościoła, weganizmu, antyklerykalizmu. Opowiadania Regalicy pokazały również, co się zmieniło (np. dziś mamy licznych narodowców, wobec lat 90, gdy narodowcy byli nieliczni), a co pozostało naszym problemem (uprzywilejowanie Żydów i antypolonizm lewicy).

Rozważając, co chciałbym napisać w recenzji „Buntu", planowałem stwierdzić, że znakiem czasu jest zniknięcie z debaty publicznej „Nigdy Więcej" lewicowego periodyku zajmującego się tropieniem faszystów. Jednak pisząc o reakcjach zagranicznej prasy na marsz anty 447, zdziwiłem się tym, że cytowany jest przez zagraniczną prasę Rafał Pankowski z „Nigdy Więcej".

W opisywanej przez Regalicę Polsce pod okupacją Unii Europejskiej w ramach integracji zlikwidowano polski przemysł, strajki robotnicze brutalnie pacyfikowano, zakazano samodzielnego tworzenia pojazdów (przekraczanie granic euroregionu jest zakazane). Opisywani przez Regalicę Polacy są terroryzowani przez funkcjonariuszy Urzędu Ochrony Społeczeństwa Otwartego (którego funkcjonariusze manifestują swoje związki z Wielką Orkiestrą Świątecznej Pomocy, uznają Urbana za autorytet moralny, a szantażem zmuszają do kolaboracji z bezpieką – współpraca z bezpieką zapewnia karierę polityczną, artystyczną i naukową).

Jako wzór dla młodzieży, w Polsce opisywanej przez Regalicę, stawiany jest Paweł Morozowski, który doniósł na swoją matkę bibliotekarkę, która ukryła komplet niszczonej (w ramach czyszczenia bibliotek z polskiego patriotyzmu) polskiej literatury z XIX i XX wieku.

Do opisywanej w opowiadaniach przez Regalicę Polski Unia Europejska (a szczególnie Niemcy) przysyłają imigrantów z Afryki, by niszczyć polską tożsamość narodową. Walkę z polską tożsamością narodową wspiera też posoborowy episkopat, który porzucił katolicyzm i promuje jako wzór „anonimowe chrześcijaństwo" (czyli bycie moralnym bez wyznawania religii).

Opowiadania Regalicy nie są pesymistyczne, wynika z nich, że Polska w przyszłości ma szanse odzyskać niepodległość w wyniku rewolucji narodowej – jednym z jej liderów ma być już dziś zapomniany twórca NOP Adam Gmurczyk. Sama rewolucja narodowa zaczyna się przypadkowo od wpadki tajnego kółka samokształceniowego młodzieży patriotycznej, która wyposażona w długie noże zarzyna antyfaszystę i Żyda, po czym, wsparta przez kibiców, toczy walkę z dobrze uzbrojonymi oddziałami milicji z dzielnic kurdyjskiej i wietnamskiej. W czasie walk z więzienia uwolniony zostaje, dziś już zapomniany i politycznie niepoprawny publicysta Tomasz Gabiś.

Jan Bodkowski