O fundamentalnej roli pieniądza i jego patologiach

Song Hongbing, chiński, wykształcony w USA, ekonomista w swojej fundamentalnej pracy „Wojna o pieniądz” pisze o podstawowych warunkach jakie powinien spełniać pieniądz: „Pieniądz jest podstawą całego obszaru zwanego gospodarką, najbardziej podstawowym środkiem, który ją waży i mierzy. Jego funkcja odpowiada tej, którą sprawują kilogramy, metry, sekundy itd., główne miary w świecie fizycznym. System pieniężny, który podlegałby codziennym wstrząsom i zmianom byłby tak samo nieprzydatny i groźny, jak zależne od zmiennych okoliczności definicje kilograma, metra czy sekundy. Gdyby miara długości w rękach inżyniera każdego dnia różniła się swoją skalą, jak byłoby możliwe wybudowanie dziesięciopiętrowego domu?”. Stwierdza: „Suwerenność pieniężna jest jednym z podstawowych, integralnych praw każdego wolnego kraju, gwarantujących możliwość projektowania polityki emisji pieniądza na podstawie własnej sytuacji. Suwerenność pieniężna powinna być priorytetem wobec wszystkich zobowiązań międzynarodowych, włączając w to międzynarodowe konwencje i umowy gospodarcze, a także zagraniczne naciski polityczne. Suwerenność pieniężna powinna służyć podstawowym interesom obywateli państwa”. Zauważa również: „Utrzymanie stabilności pieniężnej jest równoznaczne z ochroną wartości pieniądza danego kraju w międzynarodowym systemie walutowym oraz dostarczanie krajowym firmom dobrego stabilnego środowiska dla rozwoju gospodarczego”. Pisze: „Dystrybucja majątku w społeczeństwie odbywa się poprzez system pieniężny. Od tego czy on jest przemyślany i sprawiedliwy, zależy poziom ponadindywidualnej moralności. Przemyślany i sprawiedliwy to taki, który sprzyja oszczędzającym, pobudza i wspiera pracowitość i wytrwałość w tworzeniu własności, kontroluje spekulantów oraz powstrzymuje oszustów. Dokładnie odwrotnie działa system niesprawiedliwy – tam gdzie obowiązuje, dochodzi ostatecznie do naruszenia zasad etycznych oraz zerwania społecznych więzi”. I wreszcie stwierdza: „Pracę wykonywaną przez znaczną część społeczeństwa przedstawić można obrazowo jako przyrządzanie ciasta. W tej sytuacji głównym zadaniem systemu pieniężnego jest krojenie go na części, czyli decydowanie o rozdziale wspólnego majątku, oraz tworzenie systemu nagród i kar dla twórców i użytkowników własności. Racjonalny system pieniężny nagradza pracowitych i karze leniwych, chroni tych, którzy trudzą się i gromadzą owoce swojej pracy, gwarantując im sprawiedliwy udział w zyskach i zachęcając ich do podejmowania jeszcze większego wysiłku. Nieracjonalny system przeciwnie – wynagradza lenistwo i nie docenia pracowitości, stwarza warunki do spekulacji i hazardu, decyduje o krzywdzącej dla uczciwych wytwórców dystrybucji majątku, wykorzystując ich. Czy warto trudzić się i parać żmudną robotą, jeśli można zdobyć ogromne pieniądze spekulując akcjami? W przypadku, gdy tyle osób łatwo i przyjemnie osiąga wielkie zyski na rynku finansowym, któż podejmie ciężką, nużącą i nieatrakcyjną pracę w realnej gałęzi gospodarki? Zamiłowanie do odpoczynku, pogarda dla wysiłku, zdobywanie zysków za pomocą siły lub sztuczek stają się coraz powszechniejsze, z dnia na dzień zanika atmosfera sprzyjająca gospodarności, opada entuzjazm dla wytwarzania rzeczywistego majątku. W końcowej fazie kraj wchodzi na drogę upadku”. S. Hongbing zmierza do jednego wniosku. Pieniądz, który jest efektem umowy, który może być produkowany (kreowany) przez każdy bank, pieniądz, nad którym państwa nie sprawują kontroli, którego wartość wciąż się zmienia i zależy od wielu czynników, który może być na różne sposoby manipulowany uniemożliwia normalne funkcjonowanie gospodarki, jej rozwój, a co a tym idzie normalne funkcjonowanie państw i społeczeństw – szczęśliwe życie jednostek.