Protoplaści eutanazji zabijali chorych psychicznie w samochodach - komorach gazowych

13 marca 1940 r. w ramach akcji T4 Niemcy rozpoczęli mordowanie pacjentów szpitala psychiatrycznego pod Łodzią. Zabili 692 osoby za pomocą samochodu - komory gazowej. Według Niemców było to "życie niewarte życia"... Akcja T4 był to ludobójczy program realizowany przez nazistowskie Niemcy w latach 1939 - 45. Polegał na masowym mordowaniu pacjentów szpitali psychiatrycznych, w tym chorych na schizofrenię, niektóre postacie padaczki, otępienie, pląsawicę Huntingtona, stany po zapaleniu mózgowia, osoby niepoczytalne, chorych przebywających w zakładach opiekuńczych ponad 5 lat, oraz ludzi z niektórymi wrodzonymi zaburzeniami rozwojowym poprzez rozstrzelania, otrucia i zagazowanie. Akcja wzięła nazwę od adresu biura tego przedsięwzięcia mieszczącego się przy Tiergartenstraße 4 w Berlinie. Znana była również jako E-Aktion od eutanazji osób upośledzonych. Miała swoje nazistowskie uzasadnienie w postaci sloganu: „Vernichtung von lebensunwertem Leben” czyli „eliminacji życia niewartego życia". Akcja T4 swoją genezę miała w spotkaniu 20 września 1939 r. w Sopocie na którym Adolf Hitler przedstawił plany dotyczące likwidacji na terenie Niemiec osób umysłowo chorych, wychodząc z założenia, że wpłynie to na utrzymanie „czystości niemieckiej krwi”. Na nim Hitler wydał dyrektywę o następującym brzmieniu: „Reichsleiter Bouhler i dr med. Brandt są z mojego polecenia odpowiedzialni za rozszerzenie kompetencji lekarzy, którzy zostaną wymienieni z nazwiska, tak żeby osobom według wszelkiego prawdopodobieństwa nieuleczalnie chorym wobec zupełnie krytycznej oceny stanu ich zdrowia można było zapewnić łaskawą śmierć". Początkowo zabijano pacjentów szpitali psychiatrycznych i niepełnosprawne dzieci zastrzykami z trucizną. Jako mało efektywny zastrzyki stosowano na mniejszą skalę i Niemcy zaczęli mordować tlenkiem węgla, spalinami samochodowymi, później także cyjanowodorem. Uruchomiono tzw. stacjonarne komory gazowe do zabijania w piwnicach szpitali psychiatrycznych. Oprócz nich działały ruchome komory gazowe, w postaci samochodów, w których trujące spaliny wydzielały się do wewnątrz samochodu. Po raz pierwszy w ten sposób zabito pacjentów szpitala psychiatrycznego w Owińskach koło Poznania. Szacuje się, że w ramach eutanazyjnej akcji T4 zamordowano w latach 1939-1940 łącznie około 200 tys. osób. Taką zbrodnią było masowe morderstwo pacjentów Szpitala Psychiatrycznego w Kochanówce pod Łodzią dokonane w kilku turach 13 marca 1940 – 15 marca 1940, 27 marca 1940 – 28 marca 1940 i czerwiec 1940 – sierpień 1940. Niemcy dość starannie zaplanowali zabójstwo pacjentów w ten sposób, że w lutym 1940 roku zakazali zwalniania chorych ze szpitala, jednocześnie kazali dalej przyjmować nowych pacjentów z zaburzeniami psychiatrycznymi. Pierwsze egzekucje odbyły się w dniach 13-15 marca 1940 roku. Specjalne ekipy SS pod pozorem ewakuacji, wywoziły chorych samochodami ciężarowymi na miejsce zbrodni w lasach zgierskich i lućmierskich. Chorych uśmiercano spalinami z samochodu we wspomnianej wyżej ruchomej komorze gazowej, dla niepoznaki zaaranżowanej jak wóz meblowy. Łącznie do sierpnia 1940 ogólna liczba zamordowanych podczas okupacji w „Kochanówce” wynosiła 692 zidentyfikowane osoby. Jak wskazują historycy akcja T4 działa się za przyzwoleniem niemieckich elit. Klaus Dorner w artykule pt. "Wypieranie z niemieckiej świadomości mordów popełnionych w Polsce na psychicznie chorych" opublikowanym w pracy zbiorowej pod red. Zdzisława Jaroszewskiego "Zagłada psychicznie chorych w Polsce 1939 -1945" wydanej przez Wydawnictwo Naukowe PWN w 1993 r. postawił tezę, że akcja T4 była pewnego rodzaju przełamaniem barier etycznych wśród społeczeństwa niemieckiego (miała ona półoficjalny charakter) oraz wśród niemieckich kręgów medycznych i naukowych, a także elit władzy i administracji. Istnieje pogląd, że przyzwolenie i tolerowanie tego procederu w licznych kręgach ówczesnych elit niemieckich wydaje się świadczyć o głębokim kryzysie moralno-etycznym ówczesnego społeczeństwa. Warto wspomnieć, że w polskiej kinematografii w 1978 r. nakręcono film „Szpital przemienienia”, którego akcja rozgrywa się w 1939 na początku niemieckiej okupacji w likwidowanym przez Niemców szpitalu psychiatrycznym, a jego pacjenci zostają wymordowani. Ireneusz Fryszkowski Obserwuj @Fryszkowski Na zdjęciu: Chore psychicznie dzieci ze Szpitala psychiatrycznego Schönbrunn. Fotografia wykonana w 1934 roku przez fotografa SS – Friedricha Franza Bauera, fot. Wikimedia Commons