Antropolog: Stalin i Hitler mieli przodków o genach typowych dla Cyganów

Staraniem Stowarzyszenia Niklot odbyło się w Warszawie niezwykle interesujące spotkanie z dr. Łukaszem Maurycym Stanaszkiem. Tematem wykładu była etnogeneza (pochodzenie) Słowian w świetle antropologii i genetyki. Ogromną przeszkodą w badaniu dziejów Słowian jest to fakt tego, że pozostało po nich bardzo mało świadectw materialnych. Od V do X wieku Słowianie praktykowali całopalenie zwłok. Więc nie ma z tego okresu grobów słowiańskich, które były by podstawą do badań archeologicznych. Dopiero od X wieku, w wyniku chrystianizacji, pojawiają się chrześcijańskie pochówki. Dodatkowo odnalezienie samych pochówków jest dla archeologów bardzo trudne. Na przykład liczba zmarłych rdzennych mieszkańców Ameryki szacowana jest przez naukowców na 24 000 000, a archeolodzy odnaleźli tylko 8 000 szkieletów, na podstawie których konstruują tezy o historii tych ludów. Nie mając szkieletów, nie ma jak oceniania po ich stanie jaki był poziom życia, jakie choroby nękały Słowian i w jakim wieku umierali. Nie ma też jak zbadać tras ich migracji – zawartość pewnych pierwiastków w szkieletach, występujących tylko lokalnie, pokazuje jaką daną trasę migracji przebywał dany człowiek (ludzie w młodości absorbują z środowiska zewnętrznego, różne promieniowanie różnych pierwiastków). Istnieją dwie sprzeczne teorie pochodzenia Słowian. Pierwsza teoria autochtonicznego pochodzenia Słowian, zakładająca, że przed etapem wędrówki ludów Słowianie w okresie rzymskim, brązu i neolitu, zamieszkiwali ziemie Polski. I druga koncepcja pochodzenia Słowian allochtoniczną zakładająca, że przed wędrówką ludów Słowianie zamieszkiwali inne ziemie. Według tej drugiej koncepcji Słowianie, z dorzecza Dniepru, Karpatami, dotarli na ziemie Polski. Wykopaliska archeologiczne na ziemiach polskich wskazują, że przed Słowianami ziemie polskie zamieszkiwały liczne inne ludy, w tym i ludy germańskie. Sporu między dwoma koncepcjami o pochodzeniu Słowian nie rozstrzygają dowody archeologiczne. Na ich podstawie nie da się określić miejsca pochodzenia Słowian, kierunków ich migracji. W wyniku praktyki całopalenia nie ma czego badać, nie ma czego porównywać z artefaktami innych plemion. Dzięki chrystianizacji i wprowadzeniu praktyki pochówków zwłok mamy, dopiero od X wieku, co porównywać. Pewną wiedzę o pochodzeniu Słowian dają naukowcom badania antropologiczne szkieletów. W ich toku można prześledzić i porównać najsilniej dziedziczone cechy antropologiczne. Każda populacja różni się cechami antropologicznymi, różną wielkością i cechami kości. Przedstawiciele homogenicznej populacji Słowian wyglądali podobnie. Homogeniczność, czyli jednorodność, wynikała z tego, że tereny nad Dnieprem były niedostępne dla innych ludów, i nie dochodziło do mieszania krwi między Słowianami a innymi ludami. Ludność słowiańska zachowywała swoje pierwotne cechy. Nowe perspektywy badań przed historykami stworzyła genetyka. Chromosom Y ukazuje dziedzictwo genetyczne w linii męskiej, mitochondrialne DNA - dziedzictwo genetyczne w linii po kobietach. DNA od żywych obiera się z wymazu z wewnętrznej strony policzka, od szkieletów z zębów. Na podstawie kodu DNA odkryto cechy charakterystyczne dla różnych grup etnicznych. Dzisiaj żyjący ludzie mogą dzięki tej wiedzy określić, do jakich nacji należeli ich przodkowie. Taką informację zawierają haplogrupy, odmienne nie tylko dla rożnych narodów, ale także dla różnych społeczności lokalnych. Dzięki haplogrupom możemy prześledzić migracje danych społeczności. Dzięki badaniom genetycznym wiemy, że wschodni Niemcy pochodzą od Słowian. Stalin i Hitler mieli przodków o genach typowych dla Cyganów i mieszkańców Bałkanów (cechach występujących też u Żydów). Żydzi są bardzo zróżnicowaną genetycznie społecznością (1/3 z nich to Hazarzy, 1/3 Germanie, i tylko 1/3 Semici) Rosjanie wywodzą się z Ugrofinów a nie Słowian. Genetycznie najbliżsi Polakom są Ukraińcy, Białorusini i Litwini. Nie przebadano do tej pory pochodzenia genetycznego Słowian, jest to tym dziwniejsze, że w Europie przebadano już wszystkie panujące rody. Łukasz Maurycy Stanaszek jest adiunktem w Państwowym Muzeum Archeologicznym. Pracował na Wydziale Historycznym Uniwersytetu Warszawskiego oraz w Instytucie Antropologii i Archeologii Akademii Humanistycznej im. Aleksandra Gieysztora w Pułtusku. Jest autorem rozprawy doktorskiej „Możliwości poznawcze antropologii w badaniach nad etnogenezą Słowian w kontekście aktualnych osiągnięć archeologii, historii, językoznawstwa i genetyki”. Uzyskał stopień doktor nauk humanistycznych w zakresie archeologii, specjalność: antropologia fizyczna. Fot. You Tube, Jan Bodakowski