Szkodliwość interwencjonizmu państwowego według Romana Rybarskiego

Wyzwania i wybory przed jakimi stoją Polacy i Polska są niezmienne. Dla tego wolnorynkowa narodowa myśl gospodarcza Romana Rybarskiego z okresu II RP jest ciągle aktualna. Dla tego demokracja i wolny rynek są doskonałą alternatywą dla szkodliwej ingerencji Unii Europejskiej i władz III RP we wszystkie dziedziny życia.

Roman Rybarski był twórcą wolnorynkowego programu gospodarczego obozu narodowego, profesorem ekonomii w dziedzinie skarbowości od 1917 roku, wykładowcą akademickim – od 1922 profesorem Politechniki Warszawskiej, działaczem Polskiej Akademii Umiejętności i Towarzystwa Naukowego Warszawskiego. Napisał kilkadziesiąt prac naukowych. Publikował w latach 20 na łamach „Gazety Warszawskiej”. W czasie konferencji pokojowej w Wersalu w 1919 roku był członkiem delegacji polskiej i ekspertem ekonomicznym.

W czasie studiów na wydziale prawa Uniwersytetu Jagielońskiego był działaczem Związku Młodzieży Polskiej „Zet”, prezesem Zjednoczenia Młodzieży Narodowej. Pod zaborami był od 1910 członkiem nielegalnej Ligi Narodowej. W II RP był od 1919 działaczem i członkiem władz Związku Ludowo-Narodowego, od 1926 jednym z liderów Obozu Wielkiej Polski, od 1928 członkiem kierownictwa tajnej Straży Narodowej i legalnego Stronnictwa Narodowego. Był posłem ZLN i SN.

Na forum publicznym Roman Rybarski popierał parlamentaryzm, demokracje i gospodarkę wolnorynkową. Zwalczał wszelkie nie wolnorynkowe pomysły gospodarcze, w tym te które pojawiły się wśród narodowych radykałów. Opowiadał się za niskimi podatkami, nienaruszalnością własności prywatnej. Domagał się likwidacji przymusowych ubezpieczeń społecznych, monopoli i koncesji.

Pod niemiecką okupacją w czasie II wojny światowej był jednym z współtwórców Polskiego Państwa Podziemnego, członkiem Delegatury Rządu RP - kierował Departamentu Skarbu Państwa Podziemnego. Po aresztowaniu przez Gestapo w lipcu 1941 przez rok był więźniem KL Auschwitz. Wieku 55 lat został przez Niemców zamordowany przez rozstrzelanie 6 marca 1942 była to kara za organizacje obozowej konspiracji SN i ZWZ w Auschwitz .

Jedną z niewielu prac Romana Rybarskiego dostępnych na rynku jest wydana przez Dom Wydawniczy Ostoja broszura „Państwo monopoliczne” zawierająca fragmenty pracy „Siła i prawo” i rys biograficzny ekonomisty autorstwa Norberta Wójtowicza.

Państwa komunistyczne, nazistowskie, faszystowskie czy narodowo radykalne chcą ingerować we wszystkie dziedziny życia. Idea takiej ingerencji jest zawsze szkodliwa. Zwolennicy ingerencji państwa irracjonalnie wierzą, że ustawami można ukształtować każdy element rzeczywistości. Realnie jednak jest tak, że ingerencja państwa i nowe przepisy nie rozwiązują problemów a wręcz tworzą dodatkowe problemy. Jedyną siła zdolną do rozwiązania problemów społecznych jest kultura – moralność skuteczniej niż przepisy wyplenia patologie. Dodatkowo przepisy wykorzenione z kontekstu kulturowego nie są przestrzegane.

Jan Bodakowski

Zwolennicy ingerencji państwowej chcą do szerzenia swoich zabobonów wykorzystać edukacje by dzieci i młodzież ukształtować zgodnie ze swoimi ideami. Innymi narzędziami zwolenników interwencjonizmu państwowego są terror, uniformizacja, szerzenie nienawiści. Koszty państwowego interwencjonizmu są ogromne.

Wzorem dla propagandy państwa ingerującego we wszystkie dziedziny życia jest propaganda sowiecka mająca monopol na kształtowanie tożsamości dzieci i młodzieży. By mięć monopol na kształtowanie tożsamości państwo komunistyczne zwalcza Kościół i rodzinę – komunistyczne państwo świadomie prowadzi politykę niszczenia więzi rodzinnych i odbierania rodzicom kontroli nad dziećmi – podczas gdy w cywilizacji zachodniej rodzina jest podstawą życia społecznego i narodu.

Państwo ingerujące w życie obywateli zwalcza Kościół nie tylko dla tego, że przełamuje on monopol władzy, ale też dla tego, że katolicyzm potępia interwencjonizm i statolatrie – ubóstwianie państwa. Katolik nie może być więc zwolennikiem interwencjonizmu państwowego.

W państwie ingerującym we wszystkie dziedziny życia władza planuje każdy przejaw egzystencji. Każdy przejaw egzystencji ma służyć interesom państwa. Niszczy się całkowicie naturalny ludzki instynkt - rywalizacje będącą motorem postępu. Brak rywalizacji sprowadza ludzi do funkcji biernych i bezwolnych maszyn, niszczy twórczy nonkonformizm, uniemożliwia sprostaniu nowych wyzwań, które pojawiają się poza planem, uniemożliwia dostosowanie się do nowej sytuacji, podporządkowuje życie indywidualne i społeczne decyzjom biurokracji. By odwrócić uwagę niezadowolonego społeczeństwa od kłopotów wynikających z interwencjonizmu władza absorbuje uwagę ludzi wszczynając wojny. Ingerencja w jedną dziedzinę życia, wymusza ingerowanie w kolejne. Szaleństwa interwencjonizmu nie daje się zahamować.

Jan Bodakowski