Doktrynę satanizmu, a szczególnie satanizm laveyański, opisuje katolicki dwumiesięcznik „Któż jak Bóg” w najnowszym numerze.

Węgierski Żyd mieszkający w USA Anton Szandor la Vey żył w latach 1930 -1997. W 1966 roku, od wielu lat interesując się okultyzmem, złożył Kościół Szatana, którego hierarchie stanowi jego rodzina. Doktrynę swojej sekty zawarł w „Biblii Szatana”.

Doktryna Kościoła Szatana nie zakłada istnienia osobowego zła, tego, że Szatan jest konkretną osobą. Szatan dla wyznawców Kościoła Szatana jest siłą natury, duchem postępu, inspiracją przemian, drogą wyzwolenia. Doktryna sekty nie zakłada istnienia ani nieba ani piekła. Według sekty człowiek jest zwierzęciem, ma prawo kochać przyjaciół, zwalczać wrogów, zaspakajać wszystkie swoje pragnienia. Celem człowieka, dla satanistów, jest wyzwolenie z moralności. Za coś negatywnego sataniści uznają nieuleganie swoim popędom. Nauczanie społeczne Kościoła Szatana za pozytyw uznaje legalizacje aborcji i eutanazji, dostępność antykoncepcji, legalizacje narkotyków.

Dopełnieniem tekstu o satanizmie jest artykuł o wizji aniołów w nauczaniu Kasjana jednego z ojców kościoła. Zdaniem Kasjana Bóg stworzył aniołów jako istoty dobre. Bunt części z aniołów był aktem ich wolnej woli, miał miejsce przed stworzeniem człowieka, i dotyczył ogromnej ilości tych istot. Demony, czyli upadłe anioły, podobnie jak anioły mają mieć pewną formę eterycznej cielesności. Społeczności aniołów i demonów są hierarchiczne. Każdy anioł lub demon ma wyspecjalizowany zakres działalności. Specyfiką demonów jest to, że żyją one między sobą w konflikcie, i nie są sobie równe siłą i inteligencją. Anioły i demony nie mogą poznać myśli ludzi, wnioskują tylko na temat dotychczasowych uczynków.

Demony kuszą, nakłaniają, inspirują, i pobudzają do grzechu, ale nie mogą zmuszać do grzechu. Demony usidlają i zniewalają tylko tych, którzy im na to pozwalają. Jedność człowieka z Bogiem skutecznie chroni przed zakusami demonów. Ważne jest też to, demony nie mogą czynić nic ponadto nad co zezwala mi Bóg.

Innymi tematami poruszonymi na łamach dwumiesięcznika „Któż jak Bóg” są: nienaruszalność małżeństwa katolickiego, ewangelizacja osadzonych, postacie świętych i błogosławionych, symbolika popiołu w tradycji katolickiej, egzorcyzmy, teksty biblijne trudne w interpretacji, teologiczne uzasadnienie patriotyzmu, szkaplerze, szkodliwość tatuaży, działalność katolickiego Stowarzyszenia Niewiast, rola aniołów w Starym Testamencie, historia parafii w Zblewie. Na kartach czasopisma znajdują się też liczne świadectwa i opowiadania z morałem.

Jan Bodakowski

© WSZYSTKIE PRAWA DO TEKSTU ZASTRZEŻONE. Możesz udostępniać tekst w serwisach społecznościowych, ale zabronione jest kopiowanie tekstu w części lub całości przez inne redakcje i serwisy internetowe bez zgody redakcji pod groźbą kary i może być ścigane prawnie.