Do zakonu franciszkańskiego wstąpił w 1930 r. Całe życie zakonne spędził w Niepokalanowie, pracując w klasztornej drukarni u boku o. Maksymiliana Marii Kolbego. Zmarł 10 kwietnia 1942 r. w Auschwitz. Jest jednym z siedmiu franciszkanów beatyfikowanych w 1999 r. przez papieża Jana Pawła II.

Piotr Żukowski przyszedł na świat 13 stycznia 1913 r. w osadzie Baran-Rapa na Wileńszczyźnie. Uczęszczał do szkoły powszechnej w Rudowsiach, w której ukończył cztery klasy. Później pracował na roli i pomagał rodzicom w utrzymaniu gospodarstwa.

W 1930 r., w wieku 17 lat, wstąpił do zakonu franciszkanów w podwarszawskim Niepokalanowie. Rok później rozpoczął nowicjat. W 1932 r. złożył pierwsze śluby i przyjął zakonne imię Bonifacy. W 1935 r. złożył śluby wieczyste.

Całe swe życie zakonne spędził w Niepokalanowie. Pracował na różnych odpowiedzialnych stanowiskach w klasztornej drukarni, skąd na cały świat wysyłano miesięcznik „Rycerz Niepokalanej” i inne czasopisma katolickie. Należał również do franciszkańskiej drużyny Ochotniczej Straży Pożarnej.

Po wybuchu II wojny światowej pozostał w klasztorze, z narażeniem życia zabezpieczając maszyny drukarskie przed kradzieżą bądź zniszczeniem. 14 października 1941 r. wraz z pięcioma współbraćmi został aresztowany przez gestapo i osadzony na Pawiaku.

Z początkiem 1942 r. został wywieziony do obozu zagłady w Oświęcimiu. Pracował przy najcięższych robotach - przy transporcie materiałów budowlanych, kopaniu żwiru i jako dekarz przy naprawie budynków.

Trudne warunki obozowe, głód i zimno spowodowały, że zachorował na zapalenie płuc. Zmarł 10 kwietnia 1942 r. w obozowym szpitalu, w wyniku powikłań spowodowanych chorobą. Miał 29 lat. Jego ciało spalono w obozowym krematorium.

13 czerwca 1999 r. w Warszawie papież Jan Paweł II beatyfikował brata Bonifacego Żukowskiego oraz sześciu innych franciszkanów w gronie 108 błogosławionych męczenników za wiarę z czasów II wojny światowej.

Paweł Brojek
Źródło i fot.: franciszkanie.pl

© WSZYSTKIE PRAWA DO TEKSTU ZASTRZEŻONE. Możesz udostępniać tekst w serwisach społecznościowych, ale zabronione jest kopiowanie tekstu w części lub całości przez inne redakcje i serwisy internetowe bez zgody redakcji pod groźbą kary i może być ścigane prawnie.