Zanim został kapłanem, brał udział w I wojnie światowej i walkach z bolszewickimi w 1920 r. Po wybuchu II wojny światowej został powołany do służby jako kapelan. Zmarł męczeńską śmiercią w obozie koncentracyjnym w Dachau. W tym samym miejscu zginęło dwóch jego braci, również księży.

Paweł Prabucki urodził się 3 września 1893 r. w Iwicznie na Pomorzu w rodzinie chłopskiej. W 1912 r. ukończył Collegium Marianum w Pelplinie i kontynuował naukę w gimnazjum w Chojnicach. W tym czasie działał w tajnego Towarzystwa Tomasza Zana i uczestniczył w ćwiczeniach wojskowych.

Po wybuchu I wojny światowej, wiosną 1915 r., powołano go do wojska niemieckiego i przydzielono do 11. pułku artylerii ciężkiej w Toruniu. Walczył na froncie zachodnim, gdzie został ranny. Za udział w walkach odznaczono go dwukrotnie Krzyżem Żelaznym.

Po zakończeniu działa wojennych został zwolniony z armii niemieckiej i powrócił do Polski. W maju 1919 r. rozpoczął studia w Wyższym Seminarium Duchownym w Pelplinie. Przewodniczył uczelnianej organizacji patriotycznej „Polonia” i opiekował się gimnazjalnymi kołami Towarzystwa Tomasza Zana.

Po wybuchu wojny polsko-bolszewickiej latem 1920 r. jako ochotnik wstąpił do wojska, gdzie ponownie służył w artylerii ciężkiej. Po zwolnieniu ze służby kontynuował naukę w seminarium w Pelplinie aż do otrzymania święceń kapłańskich w czerwcu 1923 r.

Działalność duszpasterską rozpoczął jako wikariusz, a następnie administrator parafii Świętego Krzyża w Tczewie. Jednocześnie pełnił funkcję prefekta i członka rady pedagogicznej Państwowej Szkoły Morskiej. Później przez krótki czas sprawował opiekę nad parafią w Lignowach koło Pelplina.

W październiku 1927 r. został mianowany kuratusem, a następnie proboszczem tytularnym w nowo utworzonej parafii Gostkowo pod Toruniem, gdzie dał się poznać jako gorliwy duszpasterz i społecznik. Pełnił też obowiązki wizytatora nauki religii w szkołach podstawowych oraz dziekana dekanatu bierzgłowskiego. Założył szereg towarzystw kościelnych, rozwinął akcję misyjną w parafii. Przyczynił się m.in. do wzniesienia domu katolickiego i budowy szosy.

Po wybuchu II wojny światowej został powołany jako kapelan w randze majora. Brał udział w bitwie pod Skierniewicami, gdzie trafił do niewoli. Po kilku dniach udało mu się wrócić do swej parafii w Gostkowie, ale wkrótce został aresztowany i osadzony w więzieniu na terenie Fortu VII w Toruniu.

Po dwóch miesiącach został zwolniony, jednak w połowie stycznia 1940 r. zatrzymano go po raz drugi. Trafił do obozu koncentracyjnego Stutthof, skąd przewieziono go do Sachsenhausen i ostatecznie w grudniu 1940 r., do Dachau.

Za swą niezłomną, żołnierską postawę był niezwykle ceniony i szanowany przez współwięźniów. Jako proboszcz kaplicy obozowej odprawiał codzienną mszę świętą, podnosząc na duchu wszystkich, którzy brali w niej udział.

Zmarł z głodu i wyczerpania 30 sierpnia 1942 r. W Dachau zginęli też jego rodzeni bracia, również księża, Alojzy i Bolesław. Ks. Paweł Prabucki jest jednym z 122 Sług Bożych, wobec których trwa proces beatyfikacyjny drugiej grupy polskich męczenników z okresu II wojny światowej.

Paweł Brojek
Źródło: meczennicy.pelplin.pl

© WSZYSTKIE PRAWA DO TEKSTU ZASTRZEŻONE. Możesz udostępniać tekst w serwisach społecznościowych, ale zabronione jest kopiowanie tekstu w części lub całości przez inne redakcje i serwisy internetowe bez zgody redakcji pod groźbą kary i może być ścigane prawnie.