Mimo podeszłego wieku Niemcy aresztowali go i wysłali do obozu koncentracyjnego za antyniemiecką działalność na Kaszubach. Po tym jak „był torturowany, bity, kopany, wyszydzany, oblewany wodą”, został bestialsko zamordowany. Dziś mija 75. rocznica jego męczeńskiej śmierci.

Bernard Łosiński przyszedł na świat 20 maja 1865 r. w rodzinie chłopskiej we wsi Wiele na Pomorzu. W 1887 r. ukończył gimnazjum w Chojnicach. Studia teologiczne odbył w niemieckim Münster, edukację kontynuował w Seminarium Duchownym w Pelplinie. Święcenia kapłańskie uzyskał w marcu 1891 r. i przez kilka lat pełnił posługę kapłańską w kilku parafiach.

W latach 1894–95 był administratorem parafii tylickiej, a następnie wikariuszem katedralnym i prokuratorem Seminarium Duchownego w Pelplinie. Od marca 1897 r. został na własną prośbę przeniesiony na probostwo w Sierakowicach, gdzie pozostał aż do wybuchu II wojny światowej. Tu prowadził ożywioną działalność społeczną i narodową. Odnowił kościół parafialny, powiększając go  i dobudowując wieżę, zakładał banki ludowe oraz spółdzielnie handlowe.

W kontaktach z wiernymi przypominał o polskości Kaszubów, co zaowocowało niskim procentem podpisywania "list niemieckich” podczas okupacji. Należał do wielu organizacji, m.in. Towarzystwa Pomocy Naukowej w Chełmnie, Towarzystwa Naukowego w Toruniu oraz powstałego w kwietniu 1912 r. w Sopocie Towarzystwa Przyjaciół Kaszub. Wspierał również działalność towarzystw ludowych i kółek rolniczych.

Od 1903 r. przez trzy kadencje był posłem w sejmie pruskim, a w nim jednym z sekretarzy Koła Polskiego.

Jako jeden z nielicznych działaczy polskich z Pomorza przed 1914 r. został członkiem Towarzystwa Demokratyczno-Narodowego, a w 1918 r. wszedł w skład Ligi Narodowej. W 1920 r. w wyborach uzupełniających został wybrany z listy Polskiego Stronnictwa Ludowego-Pomorze posłem na Sejm Ustawodawczy.

Należał do najbardziej aktywnych na Pomorzu działaczy endeckich oraz przeciwników sanacji, równocześnie był społecznikiem i gorącym patriotą. Przez całe swoje życie walczył o polski charakter Pomorza, przeciwstawiając się germanizacji Kaszub. W 1923 r. za swoją pracę społeczną i polityczną został odznaczony orderem Polonia Restituta.

W styczniu 1926 r. została mu powierzona funkcja dziekana dekanatu mirachowskiego, a od 1927 r. – kartuskiego. W 1926 r. ks. Łosiński został mianowany kanonikiem chełmińskim. W 1927 r. za zasługi w pracy duszpasterskiej został odznaczony godnością kanonika honorowego Kapituły Katedralnej Pelplińskiej. W 1930 r. został ponownie wybrany posłem z listy Stronnictwa Narodowego.

W momencie rozpoczęcia się II wojny światowej ks. Łosiński był już w podeszłym wieku. Gdy do Sierakowic wkraczały wojskaniemieckie, z powodu osłabienia i chorób nie wykonywał już żadnych czynności w kościele. Mimo złego stanu zdrowia, 7 kwietnia 1940 r. został aresztowany i osadzony w więzieniu w Kartuzach.

Dwa dni później, wraz z transportem więźniów został przewieziony do obozu koncentracyjnego w Oranienburgu-Sachsenhausen. Tam, wedle relacji świadków „był torturowany, bity, kopany, wyszydzany, oblewany wodą”. 22 kwietnia 1940 r., w wieku 75 lat, został bestialsko zamordowany przez obozowych oprawców.

Ks. Bernard Łosiński należy do grupy 122 Sług Bożych, wobec których we wrześniu 2003 r. rozpoczął się proces beatyfikacyjny męczenników z okresu II wojny światowej.

Paweł Brojek
Źródło: sierakowice.pl

© WSZYSTKIE PRAWA DO TEKSTU ZASTRZEŻONE. Możesz udostępniać tekst w serwisach społecznościowych, ale zabronione jest kopiowanie tekstu w części lub całości przez inne redakcje i serwisy internetowe bez zgody redakcji pod groźbą kary i może być ścigane prawnie.